Kirkjuritið - 01.06.1937, Síða 35

KirkjuritrS.
Brúðkaup í Gyðingalandi.
Máltíðin fór þannig fram, að menn hópuðust ö—8 kringum
hvert fat og fengust ekki aðeins viS kjötbitana meS fingurgóm-
unum, heldur einnig við hrísgrjónin. FegurSarsjón var þetta
vissulega ekki á Evrópumælikvarða. Um miðaftan var kvenna-
máltíðinni einnig iokið, og fóru konurnar þá að dansa og mun
þeim dönsum hafa svipað til dansleika hjá oss, en ég sá þá ekki,
af því að þeir fóru fram í húsi kvennanna, þangað sem enginn
karlmaður mátti koma. Þar fór einnig fram síðasti þáttur brúð-
kaupssiðanna. Hann hefst með þvi, að máltíð er borin brúðhjón-
unum einum; ])vínæst lyftir brúðguminn slæðu brúðarinnar með
sverði — ef sverð er fúanlegt — og að lokum fara allar kon-
urnar út og láta hrúðhjónin ein eftir.
Enn krefst tízkan ])ess, að ungu hjónin megi eiga ein heima i
húsinu í vikutíma, þótt það sé oft erfiðleikum bundið. Urðu nú
foreldrar hrúðgumans og tveir kvæntir bræður hans að setjast
að annarsstaðar með fjölskyldum sínum. En menn sætta sig við
þessi óþægindi, ef fjölskyldan fær aðeins að dvelja saman. Því
að bændafólkinu í Austurlöndum þykir það kostur, sem veldur
eymd og vesaldómi í stórborgum Evrópu, að margar fjölskyldur
hópist saman í eina íbúð. Hugsjónin er sú frá fornu fari, eins og
sjá má í G. t., að ættin eigi eignina í félagi, hafi sameiginlegt
húshald eftir því sem ástæður leyfi og dvelji i sama liúsi. Auð-
vitað kemur það fyrir, að ung hjón slofna sjálfstætt heimiii út af
fyrir sig, en slikt er venjulega talið nýmóðins kenjar.
Ég hafði gjört mér vonir um það, að einn liður í brúðkaups-
siðunum yrði víxlsöngur til brúðar og brúðguma og' þeim sungið
lof sem kongi og drotningu eða liirði og hjarðmey, eins og Ljóða-
Ijóðin benda til. En þess varð ekki vart á þessum slóðum. í ýmsu
öðru aftur á móti vörpuðu brúðkaupssiðirnir ljósi yfir aldarhátt-
inn á ísraels dögum til forna og sýndu, hvernig venjurnar eru enn
hinar sömu á Gyðingalandi eins og á tímum Biblíunnar.
Holger Mosbech.