Kirkjuritið - 01.01.1938, Qupperneq 20

14
Regin Prenter:
.Tanúar.
Danmörku. Yér liöfum orðið að vakna til skilnings á þvi,
að vér erum einn hluti álfunnar og að það getur orðið
oss erfiðara á komandi tímum en nú er það.
Þannig er þá starfssvið kirkjunnar. Annarsvegar er
þjóðin klofin sundur. Hinsvegar ógnar henni allri sama
liættan og hvetur til samtaka.
Þegar svo horfir, verður tækifærið, sem kirkjunni
gefst, og hlutverk hennar ef til vill enn meira en nokk-
uru sinni fyr. Það má jafnvel taka svo djúpt í árinni að
segja: Ef hún hregst þessu hlutverki, þá er þjóðin dauða-
dæmd. Kirkjan ein getur sameinað, kirkjan ein hefir
þann boðskap að flytja, er getur veitt hugrekki og þrótt
til þess að stríða og líða á þrautatímum. Kreppan hjá
oss er ekki aðeins fjárhagsleg og stjórnarfarsleg, heldur
einnig andleg. Því aðeins að danska þjóðin í heild sinni
öðlist trúna á Guð og viljann til þess að bera hyrðar og
færa fórnir, mun henni hvergi lirapa heill á kom-
andi tímum. Kirkjunni stendur nú til boða tækifærið
mikla — hversu ókleift hlutverk, sem það kann ella að
virðast — að leiða þessa þjóð til trúar á Krist, nú er
flestir virðast snúa við honum baki.
II.
Barátta dönsku kirkjunnar fyrir skilningi á sjálfri sér
verðum vér einnig að athuga til þess að sjá, hvaða færi
kirkjan í Danmörku eigi nú á því að fá þjóðina á sitt
mál. Þessu stríði verð ég að lýsa mjög alment og mun
liætt við því, að persónulegs sjónarmiðs sjálfs mín gæti
um of. Fyrir mér, mjög ungum manni, er mest um það
vert, sem gerisl á þessum árum i guðfræðinni og prédik-
unarstarfinu. Stendur það í sambandi við hinn nýja
skilning á siðabótinni, sem vér höfum öðlast fyrir áhrif-
in frá þýzku játningakirkjunni og guðfræði Karls Barths.
Hér er um að ræða nýjan skilning hjá kirkjunni á hlut-
verki sjálfrar sín. Ég get ef til vill orðað þetta þannig:
A fyrsta fjórðungi þessarar aldar virtist kirkjuleiðtog-