Kirkjuritið - 01.02.1938, Qupperneq 5

KirkjuritiS.
FullnaSarprófsbörn.
43
keinur liinn örlagaríki dagur. Ungnr niaður, afkomandi
konnnnar góðu, bar ættargullið dýrmæta. Honum liafði
verið trúað fyrir því, trúað fyrir lieill og sæmd ættarinnar,
trúað fyrir því að liafa velferð liennar i hendi sér. En
hann bregzt þessu trausli, bann glatar trúnni, hann
niðist á þessúm trúnaði. Hann villist á glapstigu
(>g lætur óvættina úr Dinnnugjá, sem birtist lionum
i töfrum og glæsileik og ætið liafði setið á svik-
ráðum við ætt binnar kynbornu konu, — lætur bana
lieilla sig út á glapstiginn, villa sér sýn með falsi og
fagurgala, fá sig lil að gleyma skyldum sínum við ætt
sína og sjálfan sig. Hann lætur óvættina blása sér þeim
illa anda í brjóst, að trúnaður við sig og sína, við sétt og
óðal, við Guð og föðurland sé einskis virði, að ættargullið
sé einskis nýtt, hann sé lialdinn af hjátrú og bindurvitn-
inn, ættargidlið skuli bann selja, því sé betur varið fyrir
gjaldgengt silfur og annað það, er veitti augnayndi og
gæfi meiri gróðavon. Þá raun stóðst ekki binn ungi mað-
úr, og bann selur af bendi sér ættargullið, flevgir því af
af hendi i bina fláráðu óvætti úr Dinnnugjá og fargar
þannig hamingju sinni og allrar ættarinnar. Og nú stevp-
isl óhamingjan yfir. Dimmagjá spýr eldi og eimyrju vfir
sjálfan hann og ættaróðalið og grefur það i gleymsku og
þögn. En unga konan bans með litinn son þeirra - fram-
tíðina í fangi, reikar nú umkomulaus og heimilislaus
út á auðnirnar í leit eftir ættargullinu banda ungum svni
sinum, er liafði svo skyndilega verið sviftur hamingju-
vonum.
— Lýkur svo um sinn sögunni af þessum ráfandi leit-
endum bamingjunnar, en við skulum vona, að þau nái í
ættargullið úr höndum óvættarinnar úr Dimmugjá.
Kæru ungu vinir! Þetta æfintýr um ættargullið er alt-
af að gerast í lífi einstaklinga og' þjóða. Og nú er gullið
í eigu ykkar allra. Við böfum öll fengið það í vöggugjöf
og mamma hefir grevpt það í hug okkar og björtu með
bænum og tárum. Sjálfur höfundur og herra lífsins, al-