Kirkjuritið - 01.02.1938, Side 26

64
Pétur Sigurðsson:
Febrúar.
minni íburð, minni fátælct, færri ríkismanna hallir og
færri og minni skuggahverfi stórborganna; minna okur
og meiri jöfnuð; minni samkepni og meiri samvinnu. —
Ekki óvíða hefir kirkjan komið silaleg á eftir. En nú skal
ég ekki segja meira af svona alvarlegum ásökunum á
hendur þeirri stofnun, sem ég vænti meira góðs af en
öllu öðru í heiminum, og þetta vildi ég segja um leið, að
þótt skipulögð trúarbrögð hafi rejmst svona seinstíg, þá
hafa liinir, sem á undan liafa gengið með vakandi sam-
vizkum, jafnan verið trúmenn, eins og til dæmis Abra-
ham Lineoln, William Wilberforce, og ýmsir fleiri, sem
fyrstir manna og bezt börðust á móti þrælasölu og áfeng-
isböli, — eða þá hafa samvizkur þeirra verið vaktar, og
réttlætismeðvitund, af þeirri siðgæðiskröfu, sem guðstrú
og kristindómur upprunalega vekur í lífi þjóðanna.
Þetta gerist oft fyrir áhrif heildarinnar og þróun menn-
ingarinnar, án þess að hinn einstaki maður sé þess sér
meðvitandi.
Þá liggja fyrir þessar spurningar: Er þetta seinlæti
kirkjunnar af vondum rótum runnið? Er það vegna
þess, að börn hennar séu kaldari og kærleikssnauðari
en börn heimsins? Hversvegna hefir kirkjan, sem átti að
ganga á undan, oft daufheyrst við hrópi sjáendanna, og
orðið á eftir? — Þetta er ekki erfitt að skilja, segir dr.
Fosdick. Kirkjan hefir tamið sér þann rótgróna vana, að
gera alt að helgidómum, sem hún hefir komið nálægt.
Það er ekki erfitt að leggja til hliðar reiðhjólið og taka
í þess stað bifreiðina og jafnvel flugvél, því að trúarlifið
hefir ekkert með þetta að gera. Reiðhjól verða ekki lieil-
agir lilutir í meðvitund manna. Það er miklu erfiðara að
hverfa frá einhverri trúarjátningu eða trúarlegum sið
að siðgæðislegri hugsjón, því trúnni bættir til að gera trú-
arjátningar manna og kirkjulega siði að helgidómum.
Þegar því kirkjan stendur alt í einu andspænis einbverju
nýju vandamáli, eins og til dæmis afnámi þrælasölu, sem
ef til vill er leyfð í fornum og lielgum bókum kirkjunn-