Kirkjuritið - 01.02.1938, Síða 28

66
Pétur Sigurðsson:
Febrúar.
trúaðir menn og jafnvel kennimenn lesa játningar og
segjast trúa því, sem þeir þó í raun og veru ekki trúa.
Þeir liafa ekki áræði til að lirófla við þessum helgi-
dómum.
Enn er þó ótalin að mestu leyti hin lialdbezta og veiga-
mesta afsökun á ílialdsemi og seinlæti kirkjunnar. Þetta
er ekki af eins vondum toga spunnið og sumir andstæð-
ingar hennar ætla. Aðalhlutverk kirkjunnar er að friða
mannssálina, gefa henni rósemd, öryggi og jafnvægi. Ef
til vill er það, segir dr. Fosdick, eitthvað hið dularfylsta
við líkama mannsins, að hann varðveitir hinn sama
normala blóðhita 37%, ef liann er heilbrigður, hvort
heldur liann er á lieitasta eða kaldasta hletti jarðarinnar.
En andi mannsins á ekki neina slika sjálfvirka vörn
gegn hita og kulda lífsins og hinum ofsalegu álirifum
viðhurðanna. Það getur því farið mikið eftir því, livort
með eða móti hlæs, livort andi mannsins er uppi á hin-
um sólroðnu tindum gleðinnar, eða niðri í hinum dýpstu
dölum örvæntingar. Móti slíku þýðir ekki að mæla, að
sál mannsins og anda liefir jafnan skorl og skortir þetta
örugga og óbrigðula jafnvægi, en einmitt þetta hefir
meiri þýðingu fyrir manninn en alt annað. — Þarna
hefir trúin gengið fram og tekið að sér hið vandasam-
asta verk, að gefa anda mannsins þetta jafnvægi — þenn-
an sálarlega normala blóðliita. Trúin hefir tekið að sér
að gefa manninum fullkominn frið, svo að liann springi
ekki í loft upp á stundum velgengninnar og linígi ekki
niður máttvana á stundum reynslunnar. Til þess að geta
orkað þessu, varð trúin að tengja liuga mannsins og með-
vitund við eitthvað mjög mikilfenglegt og gleðilegt, við
einhvern fastan punkt. Þar dugði ekki eitthvað, sem alt-
af var að breytast og altaf var á reiki, en kemur þá ekki
þarna til sögunnar einmitt um leið luettan á kyrstöðu.
Það er ákaflega mjótt á milli þess, að gefa manninum
frið og ró, og að skapa hjá honum einskonar kyrstöðu.
Það getur stundum verið mjótt á milli þess, er við köll-