Kirkjuritið - 01.02.1938, Blaðsíða 18

56
Benjamín Kristjánssón:
Febrúar.
að taka þessa vesalinga að sér og' duga þeim, ef þeir
fyndust með lífi. Árið 325 var á kirkjuþinginu i Níkeu
ákveðið að stofna sjúkrahæli í öllum stærstu borgum, og
niunu án efa fundin börn liafa átt atlivarf á þessum líkn-
arstofnunum. Röskum hundrað árum siðar, árið 442,
voru á kirkjuþinginu i Vaison settar reglur um hjúkr-
un og aðbúð þessara munaðarleysingja. Hver, sem fyndi
útborið barn, skvldi færa það til kirkju, þar sem skýrsla
var tekin um þennan atburð. Siðan skyldi presturinn
auglýsa í söfnuðinum næsta drottins dag, að barn þetta
væri fundið og gefa foreldrum 10 daga frest til að iðrasl
og krefjast barnsins að nýju. Gerðu þau það, eða upp-
vist varð um foreldrana, sættu þau hinum þyngstu kirkju-
legu refsingum fyrir afbrot sitt. Annars var barnið í eigu
og umsjá kirkjunnar. Það hafði lengi viðgengist, að þeir,
sem fundu eða keyptu börn, skyldu liafa þau til fullrar
eignar og varð þetta oft og tiðum einskonar ánauð. Jafn-
vel hinir fjrrstu kristnu keisarar sáu sér ekki fært að
banna þetta, með þvi að það mundi hafa í för með sér
aukinn útburð barna og menn mundu frekar skirrast
við að sjá aumur á útbornum börnum. En Jústinian keis-
ari bannaði með lögum árið 533 allan slíkan þrældóm
á börnum og fer um leið þeim orðum um útburð barna,
að hann sé níðangurslegri en nokkurt morð, þar sem
hann komi niður á ósjálfbjarga verum, sem eðlilegra
sé að miskunna sig yfir. Hann hét og á erkibiskupana
að aðstoða sig í að útrýma þessari ósvinnu og ráða bæl-
ur á henni sem frekast væri unt. í samhandi við kirkj-
urnar kom hann á fót líknarstofnunum fyrir börn. En
þessar liknarstofnanir höfðu þá verið um nokkurn tíma
starfræktar af ýmsum kirkjum og eru hinar fyrstu líkn-
arstofnanir, sem um getur í sambandi við kirkjuna.
Þannig getur Ágústínus kirkjufaðir um það, að það sé
venja kristinna meyja að leita að útbornum börnum
og bera i kirkjur. Sennilega af þessari ástæðu, fór það að
verða svo tíður siður í kristnum borgum og bæjum, að