Kirkjuritið - 01.02.1938, Blaðsíða 15

IvirkjuritiS. Um útburð barna í fornöld.
53
Sagan um það, hvernig Jesús blessar ungbörnin, og öll
^fstaða hans gagnvart smælingjum er miklu táknrænni
°g sérkennilegri fyrir kristindóminn en alment er áli tið,
Að vísu má gera ráð fyrir því, að mæður allra alda hafi
att sammerkt í því, að þeim hafi hætt við að renna ástar-
augum til barna sinna, eins og Jófríði móður Helgu
liinnar fögru á Borg. En það mun allvíða hafa fremur
verið reiknað með lítilsigld þeirra og ístöðuleysi, en tal-
‘ð til verulegrar dygðar. Með Austurlandaþjóðum og
slíkt hið sama með Grikkjum, voru konur og börn naum-
ast lalin menn með mönnum, enda segir jafnvel í guð-
sPjallinu, að lærisveinarnir undruðust, er menn færðu
hörnin til Jesú, og ávítuðu þá. Þeim dalt ekki í hug, að
herimeistaranum þætti nokkurs um vert um slika smæl-
ln8ja, og enn meira undrandi liafa þeir vafalaust orðið,
er Jesús henti þeim á, að þeir þyrftu að verða eins og
hörnin, til þess að komast inn í himnariki. En í þessu
kemur í Ijós almenn afstaða Austurlandaþjóða og ann-
ara fornþjóða gagnvart smælingjunum.
Börnin voru alment alin upp við harðneskju og strang-
an aga. Mannslífið út af fyrir sig var ekki mikils virði
°g l3ví minna virði sem það var yngra og óreyndarg. Það
Var kyrst, er menn liöfðu ágætt sig í einhverju, að þeir
voru að einhverju metnir.
Með kristninni kemur alveg nýtt mat á þessum hlut-
llm- Hvert einasta mannslíf verður dýrmætt og óendan-.
lega mikils virði, af þvi að maðurinn er guðsbarn og enn
er ekki víst, livað úr honum getur orðið. Það er ekki
ægt að gera of mikið úr þvi, livílíkum geysilegum
stlaumhvörfum þessi hugsun olli í.allri afstöðu gagn-
'art smælingjunum. Guð kristinna manna fer ekki í neitt
aianngreinarálit. Hann gleymir ekki aumingjans kveini.
-’rir honum er hvert einasta mannslíf jafndýrmætt, og
ni er það jafnmikill glæpur að eyðileggja líf eða leggja^
stein í götu þesg undir hvað kringumstæðum sem ér.
an var jafnvel talið í fornkirkjunni, að undireins og