Kirkjuritið - 01.03.1941, Qupperneq 14

92
Magnús Jónsson:
Marz.
ingar voru um þessar mundir í öllum borgum ríkisins,
að minsta kosti þar, sem nokkuð var um að vera. Og i
liverri borg áttu þeir samkunduhús, eitt eða fleiri. Þar
komu þeir saman til guðsjónustu á hverjum livíldar-
degi. En auk þeirra sótti fjöldi lieiðingja guðsþjónust-
urnar. Tólcu sumir þeirra Gyðingatrú og létu umskerast,
en þeir voru þó miklu fleiri, sem hnigu að gyðingdómn-
um, kenningum lians og siðferðishreinleika án þess að
láta umskerast. Voru þeir kallaðir „Guðliræddir lieið-
ingjar“.
Aðferð Páls var sú, að hann leitaði að sjálfsögðu uppi
samkunduhúsið. Og þar notaði hann rétt þann, sem hver
Gyðingur hafði til þess að prédika. Með þessum prédik-
unum kvaddi hann hljóðs fyrir hina nýju trú. Hún var
ekkert annað en uppfylling spádómanna og efndir fyrir-
lieita Guðs. í Kristi gaf Guð heiminum líf og sálulijálp.
I trúarsamfélaginu við Krist dó maðurinn frá sínu fyrra
eðli og reis upp með Kristi laus undan valdi syndarinn-
ar og dauðans. Og það, sém enn hrast á fulla endurlausn,
það myndi koma innan skammt, þegar Kristur sjálfur
hirtist, þessari heimsrás væri lokið, og hin komandi öld
rynni upp. Enga umskurn þurfti, ekkert lögmálsok. Alt
þetta voru tímahundnar ráðstafanir til undirbúnings
komu Krists. Nú var hann kominn. Alt var feng'ið. Bara
að menn fengju að vita þetta, fengju að heyra fagnaðar-
hoðskapinn. —q
Eg má nú ekki eyða mikið meiri tíma í það að draga
mynd Páls, og liefi eg þó hlaupið yfir fjölda margt, sem
i raun og veru skiftir aðalmáli auk þess marga, sem
nefna þyrfti. En þó verð eg að nefna aðeins eitt enn,
af því að það er svo afarmikill liður i foringjahæfileika
hans: En það eru gáfur lians. Eg hefi lesið nokkuð margt
um Pál og heyrt um hann marga dóma. En aldrei minn-
ist eg þess, að hafa séð nokkurn, sem á annað borð er
mark takandi á, efast um gáfur hans. Og sízt af öjlu