Kirkjuritið - 01.03.1941, Qupperneq 24

102
Árelíus Níelsson:
Marz.
og bera jafnt úr býtum. Oftast munu slíkar ferðir fjár-
bagslega verða fremur tap en gróði. Sennilega vildu
fáir skipta, sízt að vetrinum. Svona mætti telja fleira.
En mér finst þó launamunurinn vera aukaatriði. Endur-
skipun og nýskipun prestakalla getur lagað bann. Og
að því verður að stefna.
Aðalrökin gegn aukatekjunum eru andleg, en ekki
efnisleg. Þær eru öfugstreymi. Þær eru algjör andstæða
þess anda, sem á að ríkja i öllu starfi prestsins.
Það er naumast bægt að hugsa sér vitlausara en það,
að foreldrar þurfi að greiða inntöku barns síns í söfnuð-
inn, bið sýnilega guðsriki. Og það með jafnblægilega
fyrirlitlegu g'jaldi og fimm krónu seðli. Það ætti ekki að
vera síður í þágu prestsins og sannkristinnar ríkisstjórn-
ar, að börnin væru skírð. Eða hvað finst ykkur? Sama
mætti fullyrða um fermingu. Og mætti ekki sýnast svo,
að þjóðfélagi og prestum ætti að vera það meira kapps-
mál, að þegnarnir helguðu sig fegurstu bugsjónum mann-
kynsins en svo, að slíkt þyrfti að greiða með auvirðileg-
um aurum? Eða þá giftingarnar. Mér dettur í hug karl-
inn, sem þurfti að neyða til að lála nokkuð af hendi úr
búðinni sinni. Hann var ekkert að flika auglýsingununi
sá karl. Ekkert fékst, nema væri margbeðið um það. Og
þá með nöldri og eftirtölum. Hann hefir víst ekki talið
kaupin fyrir sig gerð. Eins er um giftingar nú á dögum.
Fyrst er að kaupa leyfisbréf af ríkinu. Svo er að greiða
þjóni ríkis og kirkju sitt. Ekki má minna gagn gera.
Það mætti ætla, að lögleysusambúð sú, sem nú er mjög
að tíðkast, væri vilji ríkis og kirkju. Þau legg'ja þröskulda
og bindranir í götu verðandi foreldra og hjóna í ein-
hverjum tilgangi. Þetta fyrirkomulag væri naumast talið
livetjandi á öðrum sviðum. En meðan góð regla og lög-
lilýðnir borgarar eru nokkurs metnir í þjóðfélaginu,
mætti ætla, að ríki og kirkja kysu fremur lijón en hjóna-
leysi til þess að skapa heimili og ala upp börn. Það hafa