Kirkjuritið - 01.03.1941, Qupperneq 26

104
A. N.: Aukatekjur presta.
Marz.
liafa. T. t. fermingartollur frá barnmörg'um heimilum.
Stjórnarvöldin þurfa að læknast af skilningsleysi sínu
gagnvart störfum prestanna. Þau verða að vita, að þeir
þurfa að vera eldgjafi fegurðar og menningar hver í
sínu héraði. Presturinn á að vera og getur verið braut-
ryðjandi allra menningarmála i sóknum sínum. Starf
hans er helgasta hlutverk á sviði þjóðlífsins. Hann er
öllum öðrum fremur helgaður því æðsta takmarki, sem
hver menningarþjóð hefir sett sér: Gróandi lífi, göfgi
og fegurð. Og prestarnir verða að sýna og sanna, að svo
sé. Það eitt getur hrakið af þeim slyðruorðið.
Burt með allan úreltan smásálarskap af braut presta-
stéttarinnar. Burt' með aukatekjurnar og ósóma þann,
sem þeim er tengdur.
Prestar! Sameinist um að útrýma þeim. en krefjast
sanngjarnra launa í samræmi við aðra starfsmenn og
staðhætti starfsvæðisins. Það er mikilvægur þáttur i því
starfi, sem þið verðið að hefja til viðreisnar stétt ykkar.
Látið eng'an geta varpað rýrð á það með nokkrum rétti.
Brennið bönd smásálarskaparins, vanans og vesalmensk-
unnar. Skrýðist hertygjum ljóssins. Heilir til starfa.
Árelíus Níelsson.
Góð minningargjöf.
Þann 8. des. f. á. áttu þau 50 ára hjúskaparafmæli, Ragn-
hildur Erlendsdóttir og Jón Björnsson á Ölvaldsstöðum í Mýra-
sýslu. Margir sveitungar þeirra og nokkurir aðrir vinir héldu
þeim veglegt samsæti þennan dag. — Um morguninn, áður en
samsætið liófst, aflienti elzta dóttir gullbrúðhjónanna, Guðlaug
minningargjöf til Borgarkirkju frá sér og systkinum sinum, til
minja um þennan merkisdag í lífi foreldra sinna. Var það altaris-
dúkur, forkunnar vandaður, er hún hafði ofið og unnið sjálf >
tómstundum sínum. — Þessi prýðilega gjöf er órækt vitni um
þann ræktarhug, sem lnin ber til kirkju æskustöðva sinna, þó að
hún hafi dvalið fjarri henni í mörg ár. Sóknarnefnd Borgarsókn-
ar flytur henni hér með sinar hugljúfustu þakkir fyrir gjöfina.
Sigurjón Kristjánsson.