Kirkjuritið - 01.04.1942, Qupperneq 12

114
Þorvaldína Ólafsdóttir:
Apríl.
mikil var birtan og kærleikurinn og hreinleikinn í svip
og látbragði hennar öllu, að það vakti ótakmarkað traust.
Hún tók mér eins og góð móðir, spurði mig um líðan
móður minnar og hversvegna ég væri ein míns liðs í
Reykjavík. Ég svaraði henni, sem sakir stóðu til, að ég'
ynni á skrifstofu í hænum. „En elsku barnið mitt, þá átt
þú að eiga heimili hjá mér“, sagði Ólafía, „og á morgun
kemur þú heim til mín“. Ég lofaði því með gleði og hefi
aldrei getað nógsamlega þakkað þá stund, er ég kyntist
Ólafíu Jóhannsdóttur, því að þá eignaðist ég hjartfólgn-
asta vininn, sem ég hefi átt á þessari jörð meðal vanda-
lausra.
Heima hjá Ólafíu var yndislegt að dvelja. Frá þeim
stundum, sem ég átti þar og nrðu óteljandi, á ég margar
dýrmætustu minningar æfinnar. Og þó eina bezta. Við
vorum að tala um friðþæginguna, sem olli mér lieila-
brotum þá. Ég reyndi að lýsa afstöðu minni. Ef ég hefði
t. d. valdið einhverjum samferðamanninum á lífsleiðinni
þjáningum með orðum mínum eða gerðum, þá gæti ég ekki
notið þess fullkomna friðar, sem hún hafði lýst fyrir mér,
að trúin á friðþæginguna veitti. Meðvitundin um að hafa
verið orsök í þjáningu annara myndi stöðugt valda mér
þrautum, þó ég tryði á fyrirgefningu Guðs og manna, ef
ég leitaði hennar af einlægum hug. „En barnið mitt“,
sagði Ólafía, „Jesús Kristur gerir engan hlut til hálfs.
Hann ber ekki syndirnar með okkur, heldur fyrir okk-
ur“. Svar Ólafíu var ekki lengra, en það var nægilegt.
Birtan, sem það færði huga mínum, lýsir inér enn í dag.
Annars gæti ég ekki ritað þetta. Ég skildi um leið og ég
heyrði þessi orð, að við eigum að afhenda Jesú Kristi
misgerðir okkar, eins og þegar við tæmum liirzlu, og ef
við gérum það í trú á hann sem frelsara mannanna frá
synd og dauða, þá fyllir hann tóma rúmið með ólýsanleg-
um friði og hvíld, ekki aðeins eitt augnablik, heldur altaf,
þegar við þurfum á hans hjálp að halda. Og hvenær lif-
um við svo, að liennar sé ekki þörf?