Kirkjuritið - 01.06.1946, Blaðsíða 30

212
Pétur Sigurðsson:
Júni-Júli.
Prédikánir, eittlivað svipaðar þesum eldheitu og hjart-
næmu ræðum, þyrfti nú að flytja öllum þjóðum, flytja
þær í spámannlegum guðmóði, í krafti heilags anda, af
eldskírðum tungum. Vissulega hafa þjóðirnar fótum-
troðið réttlæti Guðs, hrotið hoðorð elsku hans, haft rang-
sleitni í franimi, féflett hinn snauða og undirokað hinn
fátæka, og fitað sig á l)lóðpeningum. Þær liafa talað fag-
urlega en hugsað flátt, vei-ið rangsnúnar, gleymt Guði
sínum, dansað í kringum gullkálfinn með nafn Ivrists
á vörum, haft á sér yfirskin guðhræðslunnar, en afneit-
að krafli hennar. Eftirlætistexti prédikara þjóðanna
var ekki þessi: „Takið sinnaskiptum“, predikun þeirra
varð oft kraftlaus, sá andi Guðs, er sannfærir um synd,
réttlæti og dóm, var henni ekki samfara. Það var oft
engu líkara en þvi, að drottinn væri dáinn „á efstu hæð“
og „djöfullinn á hinni neðstu“. Himnaríkisliugmyndin
varð óljós, helvíti húið að vera, synd úrelt klerkánöldur,
Guð var hulinn glórulausu mistri efasemda og gruflana,
og rétt og rangt varð óaðgreinilegt. Þessu fjdgdi svall
og Sódómulifnaður, og svo komu þjáningarnar. Eldi og
hrennisteini rigndi yfir stórhorgir þjóðanna, yfir skraut-
hallir þeirra og skemmtistaði, kirkjur þeirra og knæp-
ur, hallir og heimili, leikhús og' allar lystisemdir, og nú
játa sumir voldugustu leiðtogar þjóðanna syndir þeirra
og ákalla drottin.
Fyrr á timum prédikuðu stundum þeir, sem drottinn
sendi, þannig, að tilheyrendurnir héldu sér dauðahaldi
í stólhrikurnar. Guðfræði slíkrar prédikunar mátti
gjarnan brevtast og jafnvel hverfa, en andinn og kraft-
urinn, trúareinlægnin, sannfæringarhifinn og guðmóð-
urinn er einmitt það, sem þjónar drottins þyrftu að end-
urheimta, svo að Guðs orð yrði á vörum þeirra: „Sverð,
er særir og sundur hjörtun sker“, og einnig „lind, er
líknar og lækning veikum tér“; kraftur, er kærir um
„sekt og synd“, her „sakir á menn, en „sýknar“ einnig'
syndarana og lér „hjörtunum svölun“.