Kirkjuritið - 01.04.1950, Side 5

Páskamorgunn við gröf Krists
Dýrð Guðs birtir dagsól ný:
Dögun færða í Ijóssins skrúða.
Blómin vakna, böðuð úða,
björtu geisla skarti í.
Bærast mjúkt í morgunblænum,
mild og fersk í vorsins þyt.
Bylgjast eftir akri grænum,
eins og sævar báru glit.
Lítil dúfa lyftir brátt
léttum vængjum, sezt á steininn,
þangað koma menn með meinin,
mæta friði, deyja í sátt.
Hann, sem getur björgum bifað,
blessun lífsins veitir sál,
hefir sitt á hauðrið skrifað
heilagt steina og blóma mál.
•
Maríurnar munu enn
margar vera af jarðar konum,
sviptar hjartans sælu vonum.
Sársaukanum vígjast menn.
Grátheims perlur geymir þögnin,
gull — í tárum — Ijóssins flóðs.
Aldrei máist eilíf sögnin
æðstu fórnar, heilags blóðs.