Kirkjuritið - 01.04.1950, Blaðsíða 10

78
KIRKJURITIÐ
Nýlega hefir ungur sænskur biskup, Bo Giertz, sent
hirðisbréf til Gautaborgarstiftis.
Um trúarlærdómana farast honum orð á þessa leið:
„Fyrir mannsaldri litu menn oft niður á trúarlærdóma
fornkirkjunnar með hálgildings-meðaumkun. Sumir gjöra
það að vísu enn — þ. e. a. s. ef þeir eru mannsaldri á eftir
tímanum. Rannsóknirnar hafa komizt að allt annarri nið-
urstöðu. Enginn, sem veit, um hvað er að ræða, myndi nú
geta lostið upp herópinu forna: Frá trúarlærdómunum til
fagnaðarerindisins. Rökstuddur dómur leiðir það í ljós,
að Kristfræði fornkirkjunnar hefir túlkað fagnaðarerindið
laukrétt. Beztu hugsuðir fornkirkjunnar hafa af fádæma
skarpri greind og næmum skilningi á öllum blæbrigðum
meitlað trúarsetningarnar, sem lýsa leyndardómum Krists,
eins og lærisveinar hans lifðu hann og hann verður að
setja fram til þess að taka fyrir alla möguleika á afbök-
unum.
Trúarlærdómurinn varð til við skírnarlaugina. Hann er
sprottinn af þörf kristinna manna að játa það, á hvern
þeir trúa. Hann hefir eflzt, dýpkað og þroskazt í varnar-
baráttunni við allar mótbárur og villukenningar, sem geta
risið gegn þeirri trú, er í eitt skifti fyrir öll hefir verið
„fengin í hendur heilögum." Nútíma vísindamaðurinn verð-
ur hvað eftir annað forviða á því, að í raun og veru hefir
allt, sem vorir tímar leggja nýtt til málanna um Jesú,
þegar verið prófað af kristinni kirkju á fyrstu öldunum,
gagnrýnt og léttvægt fundið. Því hefir verið haldið fram
með fullum rétti, að fornkirkjan hafi í sígildum játningum
sínum í fáeinum línum bæði skilið og skýrt öll kristfræðileg
vandamál. Játningin er sígilt listaverk þeirrar tegundar, að
það verður aðeins borið saman við æðstu sköpunarverk
hinnar mestu listar.“ (4. útg., bls. 66—68).
Síðar minnist höfundur á Fjallræðuna. Hann telur þjóð
sína hafa sótt í gruggugar lindir það lítið, sem hún veit
um fagnaðarerindið.
Því næst segir hann: