Kirkjuritið - 01.04.1950, Síða 25

VINARBRÉF TIIL RITSTJÓRANS 93
réttlæti fyrir Guði, og ætli einhver sér það, er það honum
synd.
Glataði drengurinn, sem kemur úr drafinu, er elskaður.
Hann þarf ekki að gera sig elskuverðan, enda getur hann
það ekki. Ef hann á nú að fara að ávinna sér réttlæti fyrir
Guði, þá finnst mér, eins og dregið sé fyrir sólina.
Ég treysti því, að Guð er kærleikur og spyr mig ekki um
réttlæti, sem ég get ekki staðið skil á. Það væri synd, ef
ég, sem hefi smakkað náð Guðs, þættist nú orðinn það
góður, að ég gæti áunnið réttlæti fyrir Guði, segði við Guð:
„Ekki þarftu. Eg gat.“
Gjörspillingarkenningin segir ekki: „Viðleitni þeirra til
að vanda ráð sitt, er ekki annað en drambsemi á hæsta
stigi,“ heldur: „Maðurinn getur ekki áunnið réttlæti fyrir
Guði.“ Enda gjörist þess ekki þörf, því að Guð er kærleikur.
Viðleitni mannsins til að þóknast Guði er góð. En hennar
er ekki þörf, og hún nægir ekki til að verðskulda kærleika
Guðs eða ávinna réttlæti fyrir honum.
Krafan um að ávinna sér réttlæti fyrir Guði er ekki frá
Guði komin. Ilún er byrði, sem mönnunum er ekki bær.
Jesús segir: „Komið til mín, allir, þér sem erfiðið og
þunga eru hlaðnir, og ég mun veita yður hvíld.“
Þ. e. hvíld frá því erfiði að ávinna réttlæti. Byrði hans
er létt, af því að hann tók burt þessa kröfu. Því segir post-
ulinn: „Hans boðorð eru ekki þung.“
Náð Guðs heitir: vegurinn að ofan. Hinn vegurinn er
ekki til.
m.
Glötunarkenningin.
Ég vil losna við hana. En ég get það ekki nema í Kristi
Jesú. „Svo er þá nú engin fyrirdæming fyrir þá, sem eru
í Kristi Jesú,“ ekkert helvíti, engin glötun.
„Guðs reiðield og eilíft fár
út slökktu og lægðu Herrans tár.“
Án Krists er engin von, allt „eymd, mæða, kvöl, og for-