Kirkjuritið - 01.04.1950, Síða 27

VINARBRÉF THL RITSTJÓRANS
95
hennar háð sömu skilyrðum og blessun yfir þeim, sem
lifa. Matth. 10, 13.
Hættir Guð að elska mennina við líkamsdauða þeirra?
Nei, hvorki synd né dauði takmarka kærleikann. En kær-
leikur Guðs er krossmerktur, líðandi kærleikur.
Er mönnum boðað hjálpræði eftir dauðann? I. Pét. 3
bendir á eitt dæmi. En vér getum ekki ábyrgzt mönnum,
að það sé ekki einsdæmi. Vér megum ekki táldraga sálirn-
ar. Bæn fyrir látnum felur í sér þá hættu, að menn slái
iðran sinni á frest. — Ég trúi því, að þeir, sem fá ekki
tækifæri til að hitta fagnaðarerindið hér, eigi það eftir.
Matth. 18, 14.
Þrýtur náð Guðs? Nei, en möguleikar hennar geta þrot-
ið. Matth. 7, 23; 25, 12. „Annars heims er hann stríður öll-
um forhertum lýð.“
V.
Það er röng túlkun á boðskap þeim, sem fluttur er nú af
K. Barth og fleirum, að hann sé „ekki lengur fagnaðar-
boðskapur, heldur hlaðinn eymd og sút.“ Hann er fagnað-
arboðskapur til þeirra, sem hlaðnir eru eymd og sút. Hann
er náðarboðskapur til syndara, sem geta ekki áunnið rétt-
læti fyrir Guði og hlytu að glatast að eilífu, ef Guð auð-
sýndi ekki kærleika sinn til vor, þar sem Kristur er dáinn
fyrir oss, meðan vér vorum enn í syndum vorum, því að
Kristur dó fyrir óguðlega. — Það erum ekki vér, sem ónýt-
um náð Guðs, því að Kristur hefir dáið til einskis, ef menn
geta áunnið réttlæti fyrir Guði.
Hins vegar: Sá boðskapur, sem er svo bjartsýnn, að
hann sér ekki eymd og sút mannanna, hann getur ekki
huggað hrelldar sálir.
Það, sem vér eigum að gjöra, er þetta.
1. Vér eigum að gjöra alvöru úr því, að Guð er kærleikur
og boðskapur hans fagnaðarerindi til ósjálfbjarga syndara
á glötunarvegi.