Kirkjuritið - 01.04.1950, Qupperneq 55

TRtJIN Á DAUÐANN OG DJÖFULINN 123
að fara til helvítis í eilífar píslir, samkvæmt þessum for-
sendum, jafnvel ungbörn, sem deyja óskírð.
Hök fyrir slíku eru engin til, segir sr. Sigurbjörn. Hann
svo sem kann sína játningaguðfræði. Óendurfædd skyn-
semi mannsins er blind í sáluhjálparefnum, einungis ber
að trúa í blindni hinu opinberaða orði.
öllu þessu fólki kemur blessunarlega saman um það,
að ekkert vit geti þeir fundið út úr guðfræði sinni.
En hvaða ástæða er þá til að trúa, og getur trúin þá
verið sterk?
Er hægt að finna nokkurn botn í því heldur? Er þetta
bara ekki hreinræktuð meinloka eða hjátrú?
Þetta er þá guðfræðin, sem sr. Sigurbjörn vill leiða á
ný til öndvegis í íslenzkum kirkjum. En það er eins og
hann skammist sín fyrir hana, þegar henni er lýst um-
búðalaust. Er það merkilegt gáfnafar að berjast í orði
kveðnu fyrir játningakristindómi, en segja svo í hinu orð-
inu, að þau trúarbrögð hafi aldrei verið kristin kenning.
Það mun hafa verið Francis Bacon, sem
Um hjátrú. sagði, að betra væri að gera sér alls enga
grein fyrir Guði, en hafa þá hugmynd um
hann, er honum væri ósamboðin, því ef annað væri van-
h’ú, þá væri hitt svívirðing, og vissulega gerði hjátrúin
asvinlega Guði til skammar.
Plutarch mælti réttilega um þessa hluti löngu fyrr:
»Sannarlega vildi ég miklu heldur, að margir héldu því
fram, að enginn Plutarch væri til, en að þeir segðu að til
vaeri Plutarch sá, sem æti börn sín jafnóðum og þau fædd-
Ust, eins og skáldin segja Satúrnus gera.“
Frá örófi alda hafa menn gert sér ýmsar vansæmandi
hugmyndir um Guð, hugsað sér hann meinsaman, afbrýð-
issaman og sífelldlega bálreiðan út af öllum sköpuðum
hlutum, oft hreinustu smámunum. öll reiðin við mennina
ú að hafa komið til af því í öndverðu, að Guð vildi ekki,
uð mennirnir ætu af skilningstrénu góðs og ills. Hótar hann