Kirkjuritið - 01.02.1954, Qupperneq 10

56
KIRKJURITIÐ
samkomur, sem þeir vilja og hafa áhuga á. Mikils má
góður vilji. Ef löngun væri fyrir hendi, þrá eftir því að
komast til kirkju, væru flestar kirkjur landsins of litlar,
og mjög margar svo, að þegar í stað yrði úr að bæta.
Margir segja sem svo, að þeir finni ekki neina þörf á
kirkjugöngu. Þeir geti alveg eins beðið Guð í heimahúsum,
við störf sín og hvar sem er, sótt hjálp hans í raunum og
þrek til lífernisbóta. Þeim finnst engin þörf á að hlusta
á ræðu prestsins, segja að hann leggi ekkert til málanna.
Finnst lítið koma til söngsins, eða kæra sig ekkert um
söng. Messan er alltaf eins, segja þeir. Og svo að lokum
aðal svarið: Þeir einhvern veginn finna enga þörf á því,
trúarlífi sínu til styrktar, að fara í kirkju. Og svo er það
gamla sagan. Ef farið er að.fella niður kirkjugöngur, þá
hverfa þær alveg úr huganum. Og eftir nokkurn tíma er
þetta fyrirbrigði þjóðlífsins, kirkja og messur, ekki lengur
til í daglegu lífi. Ljósti upp einhverjum sérstaklega skær-
um blossa, vaknar maðurinn og fer í kirkju, t. d. á jólum
eða kl. 8 á páskadagsmorgun. En svo leggst drunginn
yfir aftur.
Þetta er mannlegt eðli. Ef eg hætti að horfa á íþróttir
eða fara í kvikmyndahús eða annað þess háttar, þá hverf-
ur það úr huganum algerlega. Hér er sjálfsvörn mannsins
gegn ofmikilli ánauð úr öllum áttum. Og kirkjusóknin er
hér alveg í flokki með. Hún helzt ekki af sjálfri sér. Þar
þarf afl að standa bak við.
*
Eg skal nú ekki ræða þetta í oflöngu máli að sinni, og
væri þó full þörf að linna aldrei á fyrr en eitthvað hefði
áunnizt í þessu efni, því að kirkjusókn er og hlýtur að
vera meginatriði í starfi kirkjunnar. Trúarlíf án kirkju-
sóknar er vafalaust til og ekki okkar að dæma um slíkt
eða fyrirdæma neitt. En það haggar ekki þeirri staðreynd,
að deyfð í kirkjusókn er sjúkdómur í safnaðarlíkamanum,
sem ekki verður eytt með útskýringum.