Kirkjuritið - 01.01.1955, Síða 8

6
KIRKJURITIÐ
vér þörfnumst svo mjög. Þá munu trú og siðgæði verða
örugg og óhagganleg kjölfesta þjóðarinnar á siglingu
hennar um hafið.
Þetta eru ekki orð aðeins, heldur óyggjandi staðreynd.
Reynslan hefir sannað það, að þegar kraftur Krists hefir
lifað með einhverri þjóð og gagntekið hug hennar og
hjarta, þá hefir hún vitað hlutverk sitt og eignazt heilagan
lífsþrótt, er leiðir til sigurs. Samfélagið við kenningu hans
og hann sjálfan krossfestan og upprisinn hefir orðið bezta
hjálpin til þess að varðveita hreina siði, fagra breytni,
atorku og iðjusemi. Enda hefir hann einnig sagt það, að
fylgd við orð sín séu vegurinn til lífsins. Sú þjóð, er hana
veitir, þekkir sinn vitjunartíma.
Kristindómurinn hefir verið nefndur svefnlyf þjóðanna.
Hvílíkt öfugmæli. Hann er heilsulind, aflvaki og gleðigjafi
þjóðanna.
Fram í Jesú nafni, íslenzka þjóð.
Fram á leið Guðs ríkis.
Sameinumst um þá stefnu, jafnt ungir sem gamlir.
Oss, sem eldri erum, hættir oft til að hallmæla æskunni
fyrir skort á alvöru og áhuga og alls konar ódyggðir.
En með því kveðum vér fyrst og fremst upp dóm yfir
sjálfum oss, sem mótum æskuna. Og þessir dómar eru
iðulega ekki annað en sleggjudómar. Æska fslands nú er
ekki síður en fyrr ágætum kostum búin, og um sumt ef
til vill fremri, að stórhug, hreinskilni og raunsæi.
Verum samtaka öll, yngri og eldri. Signum skipið með
sama marki. Vér eigum sama leiðtogann og sömu lögin
að sigla eftir:
Legg þú á djúpið, þú, sem enn ert ungur,
og æðrast ei, þótt straumur lífs sé þungur,
en set þér snemma háleitt mark og mið,
haf Guðs orð fyrir leiðarstein í stafni
og stýrðu síðan beint í Jesú nafni
á himins hlið.