Kirkjuritið - 01.01.1955, Page 23

Rœða
Páls alþingismanns Þorsteinssonar
eftir vígslu Hofskirkju.
Núverandi skólastjóri Kennaraskólans hefir skráð þau orð
um hinn merka kennimann, séra Magnús Helgason, að þrennt
hafi ráðið lífsstefnu hans og starfi öllu: Ástin á œttjöröinni,
traustið á þjóöinni og trúin á Guö.
Sjálfsagt eru þessi orð sannmæli um séra Magnús. En að
mínum dómi hafa þau og almennara gildi. Hinn gagnmerki
kennimaður, sem þessi orð voru sögð um, var vaxinn upp úr
jarðvegi íslenzkrar menningar. Hann var sannur fulltrúi þeirr-
ar menningar, er hefiir þróazt með þeim kynslóðum, sem liðnar
eru, eins og hún hefir orðið hreinust og fölskvalausust.
Byggðin hefir frá öndverðu verið dreifð um landið og frá
yztu nesjum til innstu dala. Þannig hefir þjóðin orðið tengd
landinu. Við það hefir skapazt ást til ættjarðarinnar, bæði
landsins í heild og sérhvers byggðarlags.
Mörgum mun hafa fundizt, að þeir forystumenn þjóðarinnar,
sem héldu lífsþrótti hennar vakandi á hinum myrkustu öldum,
°g þeir, er aldrei hvikuðu frá stefnunni að settu marki í frelsis-
haráttu hennar, væru fremur draumóramenn en raunsæis. En
Þeir stóðu á verði, af því að þeir höfðu traust á þjóðinni. Og
athafnamennirnir í sérhverju byggðarlagi sýna einnig traust
á þjóðinni. Þeir líta oft á málið, eins og presturinn og athafna-
maðurinn í Sauðlauksdal, er sagði:
Einhver kemur eftir mig, sem hlýtur;
bið eg honum blessunar,
þá bústaðar
minn nár í moldu nýtur.
Trúarlífið hefir jafnframt verið gildur þáttur í menningu
og háttum þjóðarinnar. Fólkið hefir lagt rækt við kirkjur sínar
og viljað hlúa að þeim. Þær kynslóðir, sem liðnar eru, hafa
borið í brjósti vissu með trúarskáldinu, vissu um það, að