Kirkjuritið - 01.01.1955, Blaðsíða 35

HÚSVITJANIR
33
það fyrr (og heldur ekki síðan), og býst ég því helzt við,
að hann hafi sett það í ógáti.
Nú var sjálfri yfirheyrslunni lokið. En þá tók hann
þann bróður minn, sem átti að fermast næsta vor, til
sérstakrar prófunar í kveri og bibliusögum. Eftir það sat
hann nokkra stund, drakk kaffi og spjallaði við foreldra
aiína. Og við börnin hlýddum á með mikilli hrifningu og
vorum alveg hissa á því, hve hann vissi mikið, og hvað
hann var lítillátur og elskulegur, alveg eins og væri hann
jafningi okkar og vinur.
Saga þessi er nú ekki lengri, og getur hver og einn
hregið af henni sínar ályktanir, hvort húsvitjanir muni
yera til gagns eða ekki. Fyrir mitt leyti tel ég það mikla
afturför, að húsvitjanir hafa lagzt niður. Ég tel það fyrsta
skilyrði til góðrar kirkjusóknar, að fólkið kynnist prest-
lnum sínum, og þá ekki síður börnin. Og engan veginn
getur það kynnzt prestinum betur en einmitt við húsvitj-
anir. Foreldrar fá meiri áhuga fyrir því, að börnin kunni
eitthvað af bænum og sálmaversum, þegar presturinn
kemur í húsvitjun, og þau myndu blygðast sín fyrir það,
ef börnin kynnu ekki neitt. Börnin sjálf hafa einnig nokk-
Urn metnað og mundu verða fúsari til að læra, ef þau
®ttu von á því að þurfa að svara prestinum um það, hve-
nasr sem væri. Og áreiðanlega myndi ekkert barn koma
svo í barnaskóla, að það kynni ekki Faðir vorið. Og svo
er enn eitt, sem sennilega hefir ekki minnsta þýðingu:
Það, sem börnin læra heima hjá góðum og sanntrúuðum
foreldmm, gleymist aldrei, þegar út í lífið kemur, þvi að
það hefir brennt sig inn í barnssálina, dýpra og fastara
en unnt er í skólasollinum.
Ég, sem þetta rita, hefi a'ldrei í barnaskóla gengið né
heldur í hærri skóla. Hefi ég því eingöngu búið að því
alla mína löngu ævi, sem ég lærði heima hjá foreldrum
mínum, og voru þau þó algerlega ómenntuð. Ég efast
ekki um, að væru húsvitjanir teknar upp á ný, myndi
taka að lifna yfir kirkjusókninni.
Kristján S. Sigurðsson.
3