Kirkjuritið - 01.02.1955, Side 10

56
KIRKJURITIÐ
Þá ræðir biskup um kirkjur og kirkjugarða og það, hve
góð hirða og umgengni getur valdið miklu.
Loks leggur hann í fjórum stuttum köflum út af einu
meginefni: Kirkjan á að vera „Krists kirkja“: Kirkjan
lifandi samfélag, Fagnaðarboðskapur. Kærleiksleið. Boðun
Krists. Vil eg birta hér einn kaflann.
„Fagnaðar- Kirkjan á að vera Krists kirkja.
boðskapur. Af því leiðir, að boðskapur vor allra til
safnaðanna verður að vera fagnaðarboðskap-
ur í líkingu við boðskap hans. Á það vil ég leggja megin-
áherzlu.
Ef til vill finnst. einhverjum óþarft að taka þetta fram.
En því fer fjarri, að svo sé. Þegar Nathan Söderblom
ritar hirðisbréf sitt, ávarpar hann prestana með þessum
orðum Páls postula í II. Korintubréfi 1, 24: „Ekki svo
sem vér drottnum yfir trú yðar, heldur erum vér sam-
verkamenn að gleði yðar.“ Síðan nefnir hann ýmsa staði
i Nýja testamentinu, sem sýna það, hve ríkur þáttur
gleðin hefir verið í kenningu frumkristninnar og sérstak-
lega í kenningu Krists sjálfs.
Svo mikil fagnaðarhátíð er runnin upp með komu hans
í heiminn, að hann líkir henni við brúðkaup og spyr:
„Hvort geta brúðkaupssveinarnir fastað, á meðan brúð-
guminn er hjá þeim?“ Og í skilnaðarræðunni segir hann
við lærisveina sína: „Þetta hefi ég talað til yðar, til þess
að fögnuður minn sé hjá yður og fögnuður yðar full-
komnist. ... Hjarta yðar mun fagna, og enginn mun taka
fögnuð yðar frá yður.“
Þessarar áminningar, að boðskapur vor sé fagnaðar-
boðskapur, er engu minni þörf nú en á tímum frum-
kristninnar. Nema fremur sé. Því að hörmungar heims-
styrjaldarinnar hafa myrkvað hamingju mannkynsins og
jafnvel haft þau áhrif á kirkjuna, að margir starfsmenn
hennar hafa orðið svartsýnir á gildi mannsins, talið eðli