Kirkjuritið - 01.02.1955, Blaðsíða 40

86
KIRKJURITIÐ
stöðina mun verða stofnuð eins konar ráðgefandi geðverndar-
stöð, sem rekin verður fyrir þá, sem eiga í sálarstríði, án þess
að vera þó taldir sjúklingar. Verða þar starfandi tveir geð-
læknar, og er áhugi fyrir því að þangað verði einnig prestur
ráðinn.
Ég minntist áðan á nauðsyn sjúkrahússlæknis og vil ég að
' endingu fara nokkrum orðum um það, hvað ég meina með því.
Starf hans, eins og þegar er tekið fram, skal eingöngu helgað
sjúkrahúsunum, og á það að vera í því fólgið, að hann fari
stofugang og heimsæki reglulega hvert sjúkrarúm og kynnist
hverjum einum sem kostur er. Eins og vér vitum, þá er hver
sjúkrastofa eins og eitt heimili, enda eru sjúklingar, er saman
liggja, fljótir að kynnast. Þarna yrði presturinn heimilisvinur
og hjálparhella, sem fyrst og fremst innti af höndum sál-
gæzlustarf, almenna kynningu og framkvæmdi guðsþjónustur.
Auk þess leiðir af sjálfu sér, að hann aðstoðaði sjúklingana á
ýmsan annan hátt, skrifaði fyrir þá bréf, ræki fyrir þá ýms
erindi og yrði á þann hátt verkandi sem altitt er um sveita-
presta, að þeir vinna margt og mikið fyrir sveit sína umfram
það, sem embættið gerir ráð fyrir eða krefst af þeim beint.
Þá verður hann og að hafa vistarveru út af fyrir sig, þar sem
hann getur talað við sóknarbörn sín í næði, er þau leita til
hans með vandamál sín. Eins og vér þekkjum víst allir, er mjög
erfitt að ræða trúnaðarmál við sjúklinga inni í stofu, sem er
þéttsett rúmum og heyrandi eyrum. Þess vegna verður sjúkra-
hússprestur að eiga einhvern verustað, þangað sem hægt yrði
að flytja rúmliggjandi sjúklinga, eins og þegar þeir eru fluttir
á skurð- eða skiptistofu. Þessi verustaður prestsins þarf þó að
vera þannig útbúinn, að sjúklingurinn komist um stund úr
umhverfi sjúkrahússins eða þess, sem mest er sérkennandi
fyrir það, bæði á göngum og í stofum inni. Þannig breyting
hlýtur að hafa róandi áhrif á meðan hann talar við prestinn
sinn. Starf sjúkrahússprestsins, sem til að byrja með yrði
bundið við öll sjúkrahús bæjarins, á ekki á neinn hátt að
þurfa að koma í veg fyrir það, að aðrir prestar heimsæki
sóknarbörn sín. Ég veit, að hér er um mikið — já, takmarka-
laust starf að ræða, sem yrði að byggjast upp frá rótum og
því nauðsynlegt að til þess veldist góður og heppilegur maður.
Ég er nú víst orðinn langorðari en ég hafði lofað að verða,