Kirkjuritið - 01.02.1955, Blaðsíða 27

KIRKJULÍF Á ÍSLANDI FYRR OG NÚ
73
mun postilla hans hafa veriS gefin út sex sinnrnn, og komu
þó út á þessu tímabili postilla eftir séra Jón Bjarnason í Winni-
peg, Helga biskup Thordersen, en talsvert af upplagi þeirrar
bókar brann, og loks prédikanir Helga lektors Hálfdanarsonar.
Þóttu prédikanir tveggja hinna fyrsttöldu mjög góðar. Þá
kom einnig út prédikanasafn eftir séra Pál Sigurðsson, prest
í Gaulverjabæ, sem þóttu ágætar, en sumum um of frjáls-
lyndar, en sá galli þótti á vera, að eigi voru lestrar á öllum
helgidögum ársins. Sama var einnig að segja um prédikanir
þær, sem séra Ásmundur Guðmundsson prófessor gaf út.
Loks er að minnast prédikanasafnsins Árin og eilifðin eftir
prófessor Harald Níelsson, hinn ágæta kennimann, sem allir
voru stórhrifnir af. Er ekki að efa, að prédikanir þær eru mjög
góðar, en þar er sami gallinn á, að þar eru ekki lestrar á öll-
um helgidögum ársins, svo að þær þykja því ekki hentugar
til húslestra, en eru eflaust vel lagaðar til þess að lesast í
emrúmi. Síðasta prédikanasafn, sem út hefir komið, eru pré-
dikanir dr. Jóns Helgasonar biskups: „Kristur vort líf“, í vand-
aðri útgáfu, yfir alla helgidaga ársins, og mun ég síðar gela
þessarar bókar.
Hugvekjur eftir séra Jónas Guðmundsson, prest á Staðar-
hrauni, þóttu mér góðar, og las þær á heimili mínu í allmörg
ar. Prestahugvekjurnar eldri féllu mér einnig vel í geð og
sömuleiðis þær seinni: Hundrað hugvekjur. Það þótti mér
°g fleirum góð tilbreyting, að heyra hugvekjur eftir sem flesta
Presta, þótt nokkuð misjafnar væru, eins og eðlilegt var, en
eitthvað gott fannst mér mega læra af þeim öllum. Þessar
hugvekjur munu nú allar vera uppseldar og ófáanlegar, og
efast ég ekki um, að þær og prédik’anirnar hafa sáð mörgu
góðu frækorni í hjörtu þeirra, sem lesið hafa og hlýtt hafa
á þær.
Ég hefi nú farið fljótt yfir sögu með guðsorðabækur vorar.
SnÝ ég mér nú aftur að því, að tala mn kirkjulífið. Þótti það
sjálfsagt að sækja helgar tíðir jafnt vetur sem sumar, enda
y°ru það að heita mátti einu samkomurnar, er fólk átti kost
a að koma saman og kynnast, því að þá var ekki um neinar
ahnennar skemmtisamkomur að ræða. Menn fóru þá einnig
a aðrar kirkjur að sumri til. Var t. d. altítt í Eyjafirði, að fara
að minnsta kosti einu sinni á sumri til Hólakirkju, því að