Kirkjuritið - 01.02.1955, Blaðsíða 20

66
KIRKJURITIÐ
bækr margar ok merkilegar, þær sem enn tjást at Hólum
ok víða annars staðar“, segir í Jóns sögu helga, eldri
gerð.
Og Klængur biskup virðist einnig hafa tekið sér Ketil
biskup til fyrii’myndar, þvi að Hungurvaka segir, að hann
„hafði í mörgu lagi hans háttu góða“. Er þá sennilega
átt við það, að í Klængi hafi búið hinn sami samruni
höfðingjans og prestsins og í Katli, eins og kom fram
hjá Katli í offorsi höfðingjans og fyrirgefningu prestsins
gagnvart Guðmundi Grímssyni. En þeir voru fleiri, er
nutu örlætis Ketils en Guðmundur. Broddi Þórisson á
Hofi í Vopnafirði „var inn mesti ágætismaðr ok varð
félauss. Hann fór þá vestr til Hóla í Hjaltadal til Ketils
byskups Þorsteinssonar ok andaðist þar með honum“,
segir í viðauka Skarðsárbókar við Landnámu. Og í jar-
tegn úr Jóns sögu helga er nefndur snauður sveinn, er
Ketill biskup veitti, en Hildur nunna fóstraði og kenndi
psaltara. f annarri jartegn er Guðrúnar kii’kjukerlingar
getið. Frásagan af henni bregður meðal annars upp mynd
af lífinu á Hólum. Segir þar: „Hon unni mikit Guði, en
þó gerði hon marga hluti óvitrliga, því hon var fám mönn-
um lík at undarligum hlutum ok siðum. Þessi kona vakti
nætr allar nær í gegnum í kirkju hjá líkum. Hon hafði
gert sér hjá hurðu kirkjunnar svo sem altari nökkut eða
stall. Þar sté hon á þann stall daga ok nætr ok kallaði
þaðan til Guðs ok mælti svá: „Tak þú mik, Kristr, ok
skjótt, tak þú mik! Eigi er þegar, nema þegar sé“.“ —
Hér birtist hin mikla trú á hrífandi hátt. Kristnin virðist
hafa gagntekið menn á þessum tímum og hrundið af stað
hinni einu raunverulegu vakningu, er getur í þessu landi.
Og vér skyggnum þar einnig umburðarlyndi og mann-
gæzku Ketils, er hann lætur þenna fáráðling aðhafast
slíkt í sjálfri dómkirkjunni. En það var líkt biskupinum,
er var eineygður sem Óðinn og miskunnsamur sem Sam-
verjinn.