Kirkjuritið - 01.03.1955, Qupperneq 7

ÞJÓÐIN OG FRAMTÍÐ KIRKJUNNAR
101
dýrsins og mannsins í þjóðarsálinni. Ýmsum hefir veitt
betur á ýmsum tímum. Þeir sigrar og ósigrar hafa komið
fram í öllu þjóðlífinu. Þau tímabil, þegar holdið og dýrið
í manninum höfðu yfirhöndina, hafa verið hnignunar-
tímabil í lífi þjóðanna. Það er og að vonum, því að hin
dýru andlegu verðmæti, sem vér nefnum einu nafni mann-
dyggðir, eru undirstaðan undir þjóðargöfgi og þjóðar-
farsæld.
Afleiðingar hnignunarinnar verða þó ekki bersýnilegar
þegar í stað. Um tíma kann allt að virðast leika í lyndi.
Auður safnast og margs konar veraldleg gæði. En eitt
sinn kemur að reikningsskilunum og þá verður hin ranga
lífsstefna gjaldþrota. Sagan sýnir þetta. Hún sýnir slík
ríki, sem hafa gjörzt auðug og voldug, en hnignunin hefir
siglt í kjölfarið og afleiðing hennar hefir orðið upplausn
og eyðing. Eitthvert stórfelldasta og átakanlegasta dæmið
um gjaldþrot rangrar lífsstefnu er síðasta styrjöld.
Sem betur fer hafa þjóðirnar áttað sig aftur og oft
áður en komið var út í beinan voða. Það hefir þá verið
um þær eins og mann, sem fer út af réttri leið og tekur
ekki eftir því fyrr en hann hefir gengið um stund. Þá
áttar hann sig, sér að hann er á rangri götu, veit um
stefnuna og kemst aftur á rétta veginn. Líf og hagur
þjóðanna hefir gengið í öldum, og sem betur fer, hafa
þær komizt upp úr öldudölunum. Það hafa komið fram
nýir menn með nýjan siðgæðiskraft og siðgæðisboðskap,
boðberar nýrrar stefnu, göfugrar og heillavænlegrar, sem
þó að vísu var og er ekki ný í eðli sínu. Þeim hefir
tekizt að hafa áhrif, valda vakningu og straumhvörfum
með tímanum, þeim og lærisveinum og fylgjendum þeirra.
Guð hefir sent heiminum og einstökum þjóðum spámenn
og andlega leiðtoga.
Ekki verður betur séð en að hnignunartímabil hafi
staðið og standi enn víða yfir í heiminum, og vér verðum
þess varir með vorri þjóð. Það eru ekki eingöngu prestar,
uppalendur og gamlir nöldurseggir, sem láta þetta í ljósi,