Kirkjuritið - 01.03.1955, Side 22

116
KIRKJURITIÐ
En yfir öldu aldanna skín sól Guðs.
Hvað hreint og gott þú hugsar, elskar, vilt,
allt heilagt, fagurt, — því nær aldrei tíðin,
það fölnar ei, þótt alda geisi hríðin,
og eilífðin það tekur gott og gilt.
Einar Jónsson hefir gjört mynd af Þorkeli Mána, er menn
bera hann út í sólargeisla, og hann felur önd sína þeim, er
sólina skóp. Sólin ljómar þar í baksýn — Guðs sól. Mér finnst
nú þessi mynd vera af Einari sjálfum. Æfistarf hans, líf og
dauði horfði við þeirri sól og varð skínandi vor. Hans var að
þakka ástgjafir Guðs, neistann að ofan, náðargáfu listarinnar,
og verja henni honum til dýrðar og öðrum til góðs. Hann
mundi bernsku sína. Þegar hann vaknaði á morgnana, lifði
öll hin ólýsanlega náttúrudýrð í samhljóða lofsöng til alls hins
bezta og fegursta. Hann vildi taka undir. Allur heimur listar
hans, hreinn og fagur, er í dýpstum skilningi fagnandi lof-
gjörð hans, sem stígur upp til Guðs.
Ásmundur Guðmundsson.
*
Kynning fyrri alda.
Sunnudaginn 20. febrúar s.l. efndi Stúdentaráð til kynningar
á heimildum úr íslenzkri kirkjusögu. Hafði Magnús Már Lárus-
son prófessor valið þættina, en þrír guðfræðinemar, þeir Ás-
geir Ingibergsson, Hjalti Guðmundsson og Ólafur Skúlason,
fluttu.
Efnið var valið þannig, að það gæfi nokkra hugmynd um
heimsskoðun miðaldamannsins og viðhorf hans til lífs og dauða,
enda mátti segja, að efnið tæki yfir mannsæfina frá skírn til
dauða.
Lesnir voru kaflar úr Grágás, Jarteinabók Þorláks, Jóns og
Guðmundar góða, Guðmundar sögu Arngríms ábóta, bréf Norð-
lendinga til Hákonar háleggs Noregskonungs, áritun eða samn-
ingur við Maríu mey, sem finnst á merku nótnablaði í Árna-
safni, testamenti Þorvarðar Loftssonar á Möðruvöllum og tvö
trúarljóð.
Sungu þeir Róbert A. Ottósson og Hjalti Guðmundsson lag-
brotin, en þau eru elztu tvísöngslög, æm út hafa verið gefin.