Kirkjuritið - 01.03.1955, Page 18

112
KIRKJURITIÐ
Stundum verður því ekki með orðum lýst, sem í skáldverk-
inu felst. Það er eins og hljómlist búi í steininum. En sú list
var háleitust allra lista í augum Einars og hefir verið nefnd
sakramenti fegurðar Guðs. Allt ber vitni um fegurð og þrá
eftir fullkomnun, réttlæti, sannleik, hreinleik og kærleik. Og
fegurðin býr jafnt í því, sem er smæst og stærst. Þeim, sem
svo orti, var listin sannarlega heilög, og frammi fyrir verk-
um hans ómar hið fornkveðna: Drag skó þína af fótum þér.
Staðurinn, sem þú stendur á, er heilagur.
Þaðan andar einnig huggun til vor á þessari stund. Hvernig
leit Einar Jónsson á dauðann? Hann nefnir eina mynd sína
dauðastundina. Hún er af ungri stúlku á banabeði. Henni
opnast dýrlegir ljósheimar. Þar bíður hennar hið neðra ást-
vinafaðmurinn. En hið efra blasir við Frelsarinn sjálfur, eins
og hann segi: „Komið til mín, allir.“ Og unga stúlkan teygir
báða arma í áttina til hans. Önnur mynd er af engli vorsins,
hann tekur sundur höfuðkúpu og við það koma í ljós karl
og kona, sem rétta fagnandi hendur til himins. Og allt um-
hverfis spretta fram og springa út blóm: í skaparans hendi
er dauðinn ekki til.
V.
Þá er þegar komið að sterkasta þættinum í list Einars Jóns-
sonar — trú hans og tilbeiðslu.
Lofa þú Drottin, sála mín, og allt, sem í mér er, hans
heilaga nafn.
Hann var fyrst og síðast trúarskáld, eins og ég sagði í upp-
hafi máls míns. í Galtafellslandi er steinn, sem hann kraup við
og bað „Faðir vor“. Hann trúði alla æfi á lífið og sigur hins
góða og vildi vera þjónn þess. Hann brást jafnan hart við
til varnar, ef honum þótti því misboðið. Öll list átti að vera
helguð því, sem æðst var og bezt. Því einu vildi hann lifa
og starfa. Um hríð varð hann að heyja þunga trúarbaráttu,
meðan hann var að losna úr viðjum bókstafsins og öðlast
þegnrétt í ríki andans, frelsisins og víðsýnisins. Hann kom til
Krists eins og skriftabarn og lærisveinn og sá dýrð Guðs í
ásjónu hans. Hann skrifar:
„Vísdóms og kærleiksviljinn guðdómlegi til að skapa öllu
lífi ytri festu er kjarni sá, sem öll ytri tilvera er til orðin fyrir