Kirkjuritið - 01.03.1955, Side 8

102
KIRKJURITIÐ
heldur hafa alvarlega hugsandi menn úr öllum stéttum
bent á og rætt ýms sjúkdóms- og hnignunarmerki í þjóð-
félaginu.
Þessi dómur beinist ekki aðeins og jafnvel ekki fyrst
og fremst að æskunni, heldur að þjóðlífinu almennt. Það
má benda á ýms einkenni þessu til stuðnings, svo sem hið
mikla vandamál vandræðabarnanna, fráhvarf frá kristin-
dóminum og kirkjunni, lausung í lifnaðarháttum, óáreið-
anleik í viðskiptum, lausung í hjúskap, framboð á léleg-
um og óhollum skemmtunum, kvikmyndum og öðrum, og
ásókn í þær, lélegan kveðskap og tónlist, sem fólk fýsir
að heyra og óhollar bækur, sem mikið er gefið út af og
mikið eru keyptar. Hér þarf ekki lengur upp að telja,
því að þetta er vitað og viðurkennt. Þá getur ekki verið
ágreiningur nema um það eitt, hvort þetta bendi á hnign-
un í þjóðfélaginu eða ekki. Vér, sem lítum svo á, að kristin-
dómurinn og kristið siðgæði séu hinn eini öruggi grund-
völlur heilbrigðs og farsæls þjóðfélags, erum ekki í vafa
um svarið. Að því er til æskunnar kemur, þá viljum vér
fullyrða, að enda þótt hún sé eins vel af Guði gefin og
æska fyrri tíða og hafi auk þess mörg og mikil tækifæri
til þroska, sem áður voru ókunn, þá hljóti aldarfarið og
þeir siðspillandi hlutir, sem nú voru nefndir, að hafa svo
ill og skaðleg áhrif, að ógæfa muni af hljótast.
Um menningu vorra ára er það í fáum orðum að segja,
að hún einkennist af leit að veraldlegum gæðum og nautn
þeirra, af auknum hraða og þægindum í samgöngum og
samskiptum og af auknum þægindum í öllu daglegu lífi.
Og því verður ekki neitað, að þjóðmenning vor dregur á
þessum tímum mjög dám af þessari stefnu. Það er hnign-
unarmerki.
Enn má nefna annað, sem snýr að vorri þjóðlegu menn-
ingu sérstaklega, og bendir í átt hnignunar. Æskulýður
kaupstaða virðist allmjög hafa misst áhuga á bókmenn-
ingu, þar á- meðal á þjóðlegum fræðum, og hefir glatað
miklu af þeim orðaforða tungu vorrar, sem æskulýður