Kirkjuritið - 01.04.1959, Síða 11

KIRKJURITIÐ
153
málverkasýningu Ásgríms Jónssonar. Ég gekk stofu úr stofu
og virti fyrir mér myndirnar mörgu á veggjunum, sem voru þó
ekki nema nokkur hluti af þeim, sem listamaðurinn hafði mál-
að, og ég undraðist og dáði dagsverk hans. En er minna dags-
verk prests eins og séra Friðriks Rafnars í söfnuði þúsunda,
þar sem gefnar eru guðlegar myndir frá heimi gleðiboðskapar-
ins og umgerðin mannshjörtu, ungra og gamalla?
Ég man eftir stuttri ræðu, sem hann flutti einu sinni í lok
almenns kirkjufundar. Hann benti á mynd Krists yfir ræðu-
palli í fundarsalnum og sagði: Lítið á, hvernig við endurspegl-
umst öll í þessari mynd. Þetta skal minna okkur á boðskap
Krists, að við eigum öll að vera eitt- í honum.
Var það ekki einmitt æfihugsjón séra Friðriks að biðja Guð
að leiða sig og láta sig ganga í sannleik hans og kenna sér, svo
að hann gæti boðað Krist — eða eins og Páll postuli komst að
orði, svo að Kristur mætti verða uppmálaður fyrir augum
safnaðarins.
VIII.
Þótt heilsan bilaði, var hugurinn hinn sami að vinna sitt
mikla verk. Átti það við um hann, sem hann ritaði um föður
sinn: „Hann mun oft hafa þurft að taka nærri sér, þó hann
kvartaði ekki né léti bugast.“ Hann hélt áfram störfum með
karlmannlegu þreki og æðrulausri rósemi, meðan mátti.
Oss þykir dapurleg stundum fallvelti lífsins — þegar bjart
Ijós fölskvast á veiku skari. Bréf hans til mín urðu styttri, en
alltaf andaði frá þeim sönn ástúð. Seinasta bréfið var skrifað
2. júní 1956:
„Þú skalt ekki búast við mér á Skálholtshátíðina. Heilsu
minni svo farið, að læknar mínir hafa dregið úr mér að fara
þangað. Mér þykir þetta leiðinlegt, því að ég ætlaði að fara.
Ég er að vissu leyti mállaus og á bágt með að gjöra mig skilj-
anlegan.
Gleðilega hátíð.“
Það er gott
„að vita nú, hver þraut sé þrotin,
hinn þungi hlekkur dauðans sundur brotinn."
En orðstír deyr eigi. Prestastétt íslands nær og f jær og vér