Kirkjuritið - 01.04.1959, Qupperneq 37

KIRKJURITIÐ
179
skeiði unglings, sem ekki er farinn að vakna til meðvitundar
um hlutverk sitt sem ábyrgs borgara í lögbundnu þjóðfélagi.
Önnur tegund afbrota, auk brekanna, eru þau, sem spretta
af því, að einstaklingurinn hefir ekki fengið hið rétta viðhorf
gagnvart samfélaginu. Það er alkunna, að hjá mörgum ungl-
ingum kemur fram óánægja og hörð gagnrýni á því samfélagi,
sem barnið er alið upp í. Unglingurinn finnur í mörgu vanmátt
sinn, því að lífið og vandamál þess eru harla flókin frá sjónar-
miði þess manns, er rekur sig á fyrstu örðugleikana. Af þessu
sprettur hin margumtalaða „uppreisn æskunnar11 gegn öllum
þeim, er verið hafa yfirvöld hennar, það sem af er ævinni, for-
eldrum, kennurum og lögreglu. Þessi óánægja getur fengið út-
rás á fleiri en einn veg. Hjá sumum verður hún lítið annað en
aðfinnslur gagnvart öllu og öllum. Hjá öðrum verður hún hvöt
til umbóta og breytinga, en hjá þriðja flokknum að virkri and-
stöðu við þjóðfélagið sjálft, og kemur fram í ólöghlýðni, skeyt-
ingarleysi um siðaboð og reglur, og loks svo alvarlegum af-
brotum, að maðurinn virðist verða alveg á valdi uppreisnar-
innar. Það eru þessir menn, sem verða óvinir þjóðfélagsins, og
um leið óvinir sjálfs sín,
Af þessu, sem hér hefir verið sagt, leiðir það, að í öllum sið-
menntuðum löndum brjóta menn heilann um, hvaða meðferð
sé heppilegust á þeim unglingum, sem farnir eru að hneigjast
til afbrota, allt frá svonefndum vandræðabörnum til hreinna
afbrotamanna. Um þær meginreglur, sem gilda ættu um þessi
efni, var mikið rætt á þinginu. Og voru menn sammála um,
að hér yrði að fara uppeldisleiðina, svo langt sem auðið væri.
Fyrst og fremst yrði að fara fram sem nákvæmust rannsókn
á hverjum einstaklingi, og að því er börnin snerti reyna að
fá foreldra og aðra uppalendur til samvinnu, svo framarlega
sem þau væru til þess fær. Skipulagið sjálft virðist vera nokk-
uð margvíslegt í hinum ýmsu löndum. Það, sem frá sjónar-
miði íslendings var einna eftirtektarverðast, var einmitt þetta,
aö reyndir sérfræðingar í öðrum löndum eru í æ ríkara mæli
að komast inn á þá stefnu, sem fylgt hefir verið hér í voru
litla þjóðfélagi, að því er barnaverndarmálin snertir, en það er
að koma vandræðabörnunum fyrir á góðum heimilum, þar
sem þau venjast á að lifa eðlilegu lífi, fjarri áhrifum þess um-
hverfis, sem þau hafa vanizt. Annars munu aðferðirnar víðast