Kirkjuritið - 01.04.1959, Qupperneq 47

KIRKJURITIÐ
189
til Guðs borðs. Það er sjón, sem mun aldrei gleymast okkur.
Eftir messu var aftur ekið til Graninge. Fóru þá fram þing-
störf. Málum var skilað úr nefndum og þau rædd. Kosið var í
stjórn samtakanna o. s. frv. Fundarhöldin voru skemmtileg.
Pastor primarius stjórnaði fundi af röggsemi og virðuleik, þótt
fundarhamarinn væri ekki neinn kjörgripur. Honum var feng-
in grautarsleif til að stjórna með. Vakti það mikla hrifningu
hjá þeim ungu. Fundarhöldin eru ekki í frásögur færandi nema
fyrir eitt. Ég var hrifinn af því, hve allir, sem tóku til máls,
voru stuttorðir og gagnorðir. Það var alveg öfugt við það, sem
alltítt er á mannfundum, þar sem svo virðist, að flestir, sem til
máls taka, telji það skyldu sína að tala sem lengst. Hér reyndu
allir að segja sem mest í sem stytztu máli og hugsa um það,
að sem flestir fengju tækifæri til að tjá sig.
Eftir þingslit flutti hovpredikant S.-A. Rosenberg erindi, sem
sem hann nefndi: „Viðhorf Biblíunnar til mín.“ Var það áhrifa-
mikið erindi — sterkur og vekjandi boðskapur.
Að erindinu loknu var samkomusalnum breytt í kirkju. Alt-
arið var sett upp. — Prestur klæddist messuskrúða og gekk
fyrir altarið. Sunginn var kvöldsálmur og kvöldbænin lesin.
Samverustundin var á enda.
Vagnarnir biðu þess að flytja okkur heim.
Ég hefi nú lýst í stórum dráttum, hvernig æskulýðsþingið
fór fram, og er það í rauninni mynd af öllum æskulýðsmótum
í Svíþjóð. Því miður vantar þó í þessa mynd það, sem mest er
um vert — en ekki er auðgert að lýsa: Það, sem Drottinn sjálf-
ur lagði til með návist sinni — með helgun þeirri og blessun,
sem hann breiddi yfir þennan samfund hins unga kristna
sænska fólks. Gott er með því að vera.
Ég vil svo ljúka þessum línum með því að bera biskupi ís-
lands og íslenzku kirkjunni innilega kveðju frá forseta æsku-
lýðsþingsins, pastor primarius, Olle Nystedt.
Undir þá kveðju tóku allir þingfulltrúar.
Erlendur Sigmundsson.