Kirkjuritið - 01.06.1961, Blaðsíða 17

KIRKJURITIÐ
255
Jörgen Jörgensen mennta-
málaráðherra á hér mest lof-
ið o<; þakkirnar. Þótt fjöldi
annara brytu einnig ísinn,
fór hann að síðustu fyrir og
óð strauminn með þann
strenginn, sem dró lilut vorn
heilan að landi í þjóðþing-
inu.
Vafalaust verður honum
reist stytta í væntanlegu
safnhúsi, eða sýndur annar
viðlíka sómi.
Hitt mun honum J)ó sjálf-
sagt kærara og mikilsverð-
ara, að nafn lians verður,
livað sem öllu öðru líður,
nefnt með virðingu og vina-
hlýju á komandi öldum af
ungum og öldnum á Islandi
— svo sem nafn landa hans, Rasmusar Kristjáns Rasks, og
annara erlendra manna, sem oss hafa reynzt heztir drengir.
Brýnt umrœfiuefni
Það væri synd að segja að íslenzka prestastéttin væri irringa-
®öm og deilugjörn nú á dögum. Fyrir aldamótin og fyrstu })rjá
tngi Jiessarar aldar voru hér oft allsnarpar deilur um guðfræði-
leg efni og sum kirkjumál. Fyrir kom að svo kastaðist í kesti, að
hnútur flugu á háða bóga og sumir urðu jafnvel allþunghöggir.
Þetta sést af VerSi Ijós, sem Jón Helgason, síðar hiskup, stýrði,
og Nýju Kirkjuhla&i Þórhalls hiskups. Hann var að vísu manna
friðsamastur, en tók J)ó ekki öllu Jiegjandi né lét J)að liggja í
higinni, sem honum J)ótti mikils um vert að næði fram að ganga.
Síðar kom m. a. spiritisminn til sögunnar og vakti snerrur.
Nú má heita að ekki heyrist hljóð úr horni frá flestum prest-
11 m, livað sem ber á góma eða gengur á í landinu, innan kirkju
°S utan.
Ekki er ég moð Jiessu að æskja rifrildis, en þögnin má ekki