Kirkjuritið - 20.07.1969, Blaðsíða 8

294
KIRKJURITIÐ
Eins og máttvana danðastunur
berast spumingar gegnum þokuna:
Hvaðan komum við?
Hvert fönun við?
En þó framar öllu:
Hvar eram við?
Hver enun við ?
(Gestur Guðmmidsson í Skólablaði MR í vetur).
Skyldi liann ekki tala í orðastað margra þessi ungi maður?
Hvar fá þeir svar? Hverju svarar mannfélagið? Er ekki
tíminn orðinn þroskaður fyrir straumhvörf í almennu við-
liorfi? Er ekki tímabært, að frumþörf mannlegrar sálar se
tekin með í reikninginn, þegar menning og mannfélagsmál eru
á dagskrá?
Vinir mínir og bræður.
Það er ekki ófyrirsynju að vekja nútímanum spumingar uU'
sjálfan sig. En ég endurtek: Vort er ekki að spyrja, livað
öðrum finnst. Kirkjan þarf að vísu að hlusta eftir lijartaslætti
samtíðar sinnar, vera næm á þær spurningar, sem hún býr yfir
og gerir sér e. t. v. ekki grein fyrir sjálf, kirkjan þarf að heyra
spumingarnar, sem berast gegnum þokuna, þótt þær séu ei»s
og máttvana stunur. En fyrst og síðast skal kirkjan Iilusta 3
raust Drottins síns, lieyra liann og lilýða. Án þess spyr hún 1
söniu máttvana blindni og aðrir og liefur engu að svara neiu-
um.
Drottinn gefi oss opin eym lærisveina og lærisveinatung11’
að vér höfum vit á að styrkja liina mæddu með orðum voruin
og þjóna í nafni og krafti bans, sem kominn er til þess að
þjóna og lét lífið' til þess að finna týnda og frelsa þá.
Þá skal litið yfir liðið ár.
Látnir prestar.
Hiim 15. september 1968 ancþjðist síra Ingólfur Þorsteinsson-
Hann liafði tvo um sjötugt, f. 20. júlí 1896 að Stærra Árskóg1
á Árskógsströnd. Stúdentsprófi lauk liann vorið 1919 og em*
bættisprófi í guðfræði 1923. Var veittur Þóroddsstaður ffl1