Kirkjuritið - 20.07.1969, Síða 42

328
KIRKJUItlTIÐ
Við liinir fullorðnu höfum fáir svo lireinan liug né flekk-
lausar liendur að okkur farist liarðir áfellisdómar um æskuna.
Það læra böm sem á bæ er títt. Við látum ekki réttinn vella
fram sem vatn og réttlætið sem sírennandi læk. Glápum oft
á myndir og sækjum staði, sem við hönnum bömum aðgang
að og æsum því hnýsni þeirra í það, sem illt er. Gleymum
ósjaldan að gera öðmm — ungum og gömlum — það, sem við
viljum að þeir gerðu okkur.
Vegum of margt á peningavogina, en mælum of fátt með
stiku góðviljans.
En fyrirdæmin em öllum skólum áhrifameiri.
Og illgresið getur þotið upp á einum degi að kalla, þótt
tréð þurfi mörg ár til að ná verulegri liæð.
Ég er ekki aðeins að hugsa um einstaklinginn, heldur þjóð-
ina alla.
Sagan geymir engin dæmi þess, að sundurþykk þjóð og sið-
spillt að miklu ráði, liafi lengi lialdið frelsi og varðveitt menn-
ingu sína og beztu þjóðareinkenni.
Meira að segja lieimsveldi hafa ormsomgizt á skömmuin
tíma.
Það livarflar stundum að mér, að við Islendingar munun'
þetta elcki.
Konur sœkja víSa fram
Kvenprestar koma nú til sögunnar í ýmsum löndum og jafn-
framt gerist það algengara að þær stígi í stólinn, þótt óvígðar
séu. Nýtt dæmi þess má kallast sögulegt. 16. marz sl. predikaði
Coretta Scott King, ekkja dr. Martin Luther Kings í Páls-
kirkju í Lundúnum. Átti það sér ekkert fordæmi, enda Eng-
lendingar oftast seinir til nýbreytni.
Aftur á móti einkennilegt, eins og við Islendingar erum þ°
frjálslyndir og nýjungagjarnir, að aðeins tvær konur liafa enB
lokið liér guðfræðiprófi og livorug tekið vígshi. Vantar sanit
ekki laus prestaköll.
En sízt má gleyma að íslenzkar konur eru víðast máttar-
stólpar safnaðarlífsins. Þær hafa forgöngu um margt, sein
lýtur að búnaði kirkna og hjálpar- og líknarstarfsemi. Væn
skylt að geta þess oftar liér í ritinu.
Nú vildi ég aðeins víkja að frétt af ákveðinni kvennadeil'I