Kirkjuritið - 01.11.1969, Blaðsíða 3

jérg Páll Þorleifsson:
Á veturnóttum
^iðsjálasti tími árs, veturinn, er að ganga í garð'. Þegar liefur
uaustið minnt á, hvers vænta má, bændum og sjómönnum
1‘efur víða staðið veður í fang, með kulda og snjó. Uppskeru-
ðfestur frá sumri, var þó ærinn fvrir, þó ekki kæmi ofan á
veðurhamur og áfelli, þegar um göngur. En tíð er óútreiknan-
^eK á landi hér, svo einnig gætu enn komið stillur og þíðviðri,
l'ó nú sé framorðið tíma. Annars mun nú uggur í mörgum
S(|kum lítils heyfengs. En oft hefur illa liorft og úr ræzt, og
er það von allra, að svo verði enn.
En eitt er víst, vetri fylgir ætíð meira og minna frost og
^'nn, það liefur alltaf þurft fyrirhyggju og framsýni, að
niaeta lionum, ekki sízt í sveit og til sjávar, skepnur þurfa
!'l,in skammt, og þegar komið er á haf út, duga engin vettlinga-
,('k, við liamslausar öldur og rok, ef svo her undir.
1 sveit tengir vetur menn og málleysingja nánari höndnm
en aðrir tímar árs. Þetta samlíf fólks og fénaðar, um svo langan
['nia árs, hefur frá öndverðu verið einhver þýðingarmesti
Pattur íslenzks þjóðlífs. Á skepnum var afkoman byggð, þaöan
^‘hkst fæði, klæði, föt. Á liestum var liey flutt og vörur úr
'crzlun, hestu rinn bar menn landshorna millum á þýðum,
j’naðslegum gangi. Og hver hefði þokað kind úr fjöllum án
u,nds, eða fóstrað harn án dropa úr kú? Hvert starf í sveit
eða við sjó þurfti að vinnast með opnum vakandi hug. Fjár-
niaður varð að þekkja sitt fé frá annarra, jafnframt kunna
á hverri kind, liáttum hennar og sérkennum, kostum og
Snllum. Góður skepnuhirðir var eftirsóttur, vistir stóðu hon-
111,1 opnar, og hann naut álits. Þó vinnan væri um margt erfið
'llr honum sífellt tillilökkunarefni, að koma í fjárhúsin og
25
L.