Kirkjuritið - 01.11.1969, Blaðsíða 21

Kirkjuritið - 01.11.1969, Blaðsíða 21
KIRKJURITIÐ 403 55Þeir beztu komu ekki aftur.“ Sjálfsbjargarlögmál frum- skógarins gilti í fangabúðunum. Ómennsk meðferð varðanna 'irðist ótrúleg, en það er sem unnt sé bæði að venja menn a að gera bvað sem er, og að venjast ótrúlegustu lilutum. Ein mynd verður að nægja bér til að varpa glætu á þetta „líf.“ „Ég gleymi því alilrei, er ég vaknaði eina nóttina við stun- l,r og vein félaga míns, sem brauzt um í hroðalegri martröð v'ið hliðina á mér. Hér vil ég skjóta að þeirri atbugasemd, að eK bef alltaf kennt sárt í brjóst um alla, sem þjakast af þrá- kyggju eða angistardraumuin. Þess vegna var ég alveg að því kominn að hrifsa þennan vesaling úr martröðinni. En í sama vetfangi hryllti mig við ]iví, sem ég ætlaðist fyrir og ég kippti að mér liendinni. Mér varð það svo átakanlega ljóst á því augnabliki, að liin ægilegasta martröð gat ekki verið jafn °luignanleg og raunveruleikinn umbverfis okkur þarna í bmgabúðunum, sem mér liafði komið til liugar að gera niann- 1,1,1 meðvitandi um með því að vekja hann.“ „Kóróna alls hins upplifaða“ eins og síðar segir, „er Su tilfinning þess heimkomna, að eftir allt, sem liann liefur afborið, er ekkert sem liann getur óttast — nema Guð.“ • • . Almennt talað ríkir menningarlegur dásvefn í fanga- búðunum. Þó eru tvær undantekningar á þessu allt að því bigbundna ástandi: eðlilegur stjórnmálaáliugi og eftirtektar- yerður trúaráliugi.“ • •. „Ekki er unnt að liugsa sér öllu beitari og einlægari Þ’úaráhuga en lijá föngunum, þar sem liann brýzt út á annað b°rð. Nýfangar verða ósjaldan undrandi og þrumulostnir við að kynnast jafn lifandi djúptækri trúarvitund. Álirifamestar 1 þessu sambandi eru sennilega óundirbúnar og skyndilegar basnastundir, sem koma fvrir út í klefaliorni eða í myrkum barðlæstum búfjárvögnum, sem við erum fluttir í, þreyttir, bungraðir og í gegnblautum lörfunum að og frá fjarlægum viunustöðum.“ ■ ■ • Lífið er verra en dýrslegt — ólýsanlegt víti. Menn líkt °g brjótast um í botnlausri leðju íllsku og óþverra. Og þó . . . „samt geta þroskaðir og liugsandi menn á stundum liafið sig l,Pp í andlegar liugleiðingar. Horfið úr allri auðn og ömur- V|,di þessa umheims inn í fagra og auðuga veröld innra með
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Kirkjuritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Kirkjuritið
https://timarit.is/publication/443

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.