Kirkjuritið - 01.11.1969, Blaðsíða 48

KIHKJURITIÐ
430
yfir biðjandi sálum í liúsi Drottins.“ Það er rétt. Þannig söng
Þjóðkórinn á Þingvelli fyir 25 árnm. Til þess er jafnað minni-
legum andans krafti. Vér getum þessa af því að nokkurs áróð-
urs gætir nú gegn kórunum, ekki á Austurlandi, en sá tonn
er sendur að suiinan. Vér höfnum jieirri kenningu að lii'’*
fágaða og listræna kefji liinn almenna söng, það hlýtur að
leiða til næmari skynjunar og þroska skilninginn á því, sein
er fallegt. Hið gamla er grundvöllur þess nýja, en ekki vera
þess. Lislin er löng, en ávallt ný á nýrri öld. Vér liorfum
aftur —■ oss er viðurliald í því, til þess að vér finnum betur
að vér stefnum fram.
Verk Kirkjukórasambands Austurlands eru ræktunarstarb
lilgangur þess gróandi. Einnig bér eiguni vér allt undir sól og
regni. Á þessu góða vori var gróska í söngnum. Sambandið
Iiefur lnddið vöku sinni — með vornóttinni. Öðru sinni vai'
nú efnt til söngmóts kóranna, bið fyrra var fyrir tíu árum 1
Egilsstaðaskógi og á Reyðarfirði.
Vonandi er það menningarauki nú sem þá. En bins skuhim
vér minnast, að kyrrlátu störfin eru unnin beima í sóknuii-
um. Fyrir þau er þakkað og við þau bundnar vonir fraintíðar-
sumars. Guðs kristni í sveitum og fjörðum.
Austurland er skáldlegt. Það er svo margt, sem minnir a
bið eilífa í fegurð sköpunarinnar. Og á listina í sögu kynslóð-
anna. Það er ekki skylda vor, en heilagt blutverk á stuttun1
ævitíma, að láta liugann vaxa við fegurð lands og þeirrar
listar, sem var, svo að liún lialdi áfram að vera — ávallt n):
á nýjum tíma. Höfundi lífsins til dýrðar. Listfengi skáldanua
til lofs — í þeim söng, sem göfgar til gleði.
Prófsteinn máttarins er livaiV vér getuni gert fyrir aiVra, prófsteinn <ílfr'
leikans livaiV vér getum liiViiV mikiiV fyrir inenn og málefni.
IVestcott biskul'-
I’aiV er málstaiVurinn en ekki tlauiVinn, sem gerir menn aiV píslarvolli111 '