Kirkjuritið - 01.11.1969, Blaðsíða 13

KIRKJURITIÐ
395
Á síðastliðnu vori átti ég þess kost að kynnast nokkuð J)eirri
starfsemi, sem fram fer á vegum djáknanna í Rummelsberg.
En Iiið fórnfúsa og óeigingjarna starf bræðranna J)ar er sífellt
u''1 aukast. Hafa þeir komið sér upp fjölda bygginga undir
starfsemi sína og mynda Jiær eins konar þorp, sem stendur á
avölum skógivöxnum bæðurn og er umhverfið mjög fagurt.
‘^á, sem kemur þarna verður fljótlega var við friðinn og kyrrð-
nia og þann bróðurkærleik, sem þarna ræður ríkjum.
Áf byggingum, sem Jiarna eru má nefna ellibeimili, sem er
n,jög nýtízkulegt og fullkomið, sjúkrabús, sem er sérstaklega
[yrir sjúklinga, sem eru lamaðir eða bafa orðið illa úti í unt-
b'rðarsly sum. Þá eru og uppeldisheiniili fyrir munaðarlaus
[)<>rn og korna Jiangað nokkrir tugir barna á ári hverju. I dag
starfa við þetta uppeldislieimili margir, sem í fyrstu liafa
k°mið þangað sem foreldralatis börn og alizt þar upp, en
síðan gengið í skóla og lokið djáknamenntun og tekið að sér
'nargvísleg störf, t. d. að annast Jiau böm, sem nú koma mun-
aðarlaus og yfirgefin og stundum illa með farin. Það er auð-
Seð, að Jietta fólk veit hvað J)að er að eiga engan að, það sést
[)°zt á því, hvernig það umgengst og meðhöndlar Jiessa litlu
•"tuiaðarleysing ja. Það var mjög lærdómsríkt að sjá, með
[,Ve mikilli varfærni, ástúð og umbyggju Jietta unga fólk ann-
''ðist Jiá litlu borgara, sem bvergi áttu böfði sínu að að lialla
°ft attu bvorki föður né móður. Það Jnirfti ekki lengi að borfa
u það vinna, til að komast að raun um, að það skildi starf
sitt til liins ýtrasta, Jiað lifði sig inn í Jiað og lagði sig allt
[rai)) um að bjálpa þeirn, sem var hjálparjnirfi. Það hafði
sjálft reynt, hvað j>að var að slanda sem umkomulaust barn
e'tt uppi í lífinu.
Þau eru nú orðin ærið mörg börnin, sem alin liafa verið
l,PP í Runnnelsberg og hjálpað til manns og mörgum befur
sjálfsagt þannig verið forðað frá að lenda á villigötum. Því
PUe er álit sérfræðinga í afbrotamálum, að mikill meiri liluti
u[[ra afbrotamanna liafi verið munaðarlausir í æsku og van-
ra*ktir í uppeldinu. Á þessu sviði vinna djáknamir Jiví mikil-
'®Rt þjónsstarf, enda liefur skilningur hins opinbera á Jiessu
starfi Jieirra farið ört vaxandi.
^á er að nefna stofnun fyrir unglinga, sem lent liafa á
Slapstigum og lilotið dóm fyrir refsivert atbæfi. Margir þess-