Kirkjuritið - 01.03.1970, Síða 3

^émjóhann Hlíðar:
Ertu ferðbúinn?
Ff .
,, V r,ln|un hálftíma liefur fliigvélin sig á loft, sem á að’
/V3 ln’S °fí aðra ferðalanga í burtu frá kulda og snjó norð-
1 útt til sólarlanda.
U' staðreynd er ævintýri lýkust, og skapar innra með mér
j ,.r'l l Sa vellíðan. Og ég finn jtað á andrúmsloftinu, sem ríkir
^töðinni, að ferðafólkið er gagntekið svipaðri innri gíeði
j heyri J)að á fagnandi lilátursköllum fjöldans, sé ]»að
|a < <nSlanipa augnanna og gleðihrosinu, sem livílir með orð-
gUln feginleik á hvers manns andliti.
S fenni augunum yfir hópinn og Jjarna — er J)að missýn?
nei
bekkh
folki
)að er sem mér sýnist — J)arna er
jurhróðir. Það er auðséð, að h ann liefu
félagi og
r ekki glatað liylli
gamall
fremur en fyrri daginn, er liann naut óskiptrar vináttu
Vairð Ut lyrlr ra^rr bekkjarsystkinanna sakir smitandi glað-
sinnar.
',y með'an myndir lönguliðinna ánægjustunda líða mér fyrir
"'gsk,
,r'ar
otssjónum
gra
áttina til mín, og
og að engu orðinn.
verður honum litið
\ j urutuga aðskilnaður er liorfinn _______________...........
itl)l . ^ 1 starfs og ára er rokinn út í vetrarveðrið. Og strákur-
Skipst^r báðum leikur á als oddi og biður engan afsökunar.
ein|. er a einlægu liandtaki og viðeigandi fagnaðarorðum
lUld^,ar Sleði þess að eiga sameiginlegar sólskinsstundir fram-
Sin
höf!,ÍUrður lítur S1,öggt a
’ 1 nægan tíma til þess að
úrið
og segir: „Heyrðu, Jón, við
lagt njiia iii peos ao fá okkur kaffisopa, áður en
tilliuet sta^^U Ég fylgi honum að afgreiðsluborðinu og við
1 okkur á há-sætin og kaffið er fram horið.