Kirkjuritið - 01.03.1970, Blaðsíða 38

132
KIltKJURITIÐ
ÞaS var frá Canterbury að England var kristnað á döguiH
Saxa eða meðan þeir voru við völd í landinu.
Og það er til Canterbury, sem allar anglikanskar kirkjui'
vítt og breitt um veröld alla líta svo sem þeirra andlega beint'
ilis.
En hún er og samkvæmt áður sögðu aðsetur Iiins æðstu
tignarmanns enskrar kirkju, fyrstum bæði að tírna og tign-
Og er hann þannig liafinn yfir öll landamæri stórvelda og
samveldisins alls.
Ekki hefur þó þessi tignarstaður verið átakalaus á ýmsiun
tímum. Og aðrir bafa viljað gera tilkall til frumburðarréttar-
ins bæði með réttu og röngu t. d. borgin York. En varla freniur
en nú á síðustu tímum liefur Canterbury fengið viðurkenu*
forystulilutverk sitt.
Það er ekki einungis við forystumenn kirkjunnar, sem doiU'
kirkjan liefur lent í átökum um tign sína, heldur einnig v$
stjómmálalega forystumenn og leiðtoga, hvorir skyldu teljas*
æðri erkibiskup eða borgarstjóri, konungleg valdstjórn eða
guðlegt vald klerksins. Það er biskups í Kantaraborg ásaiu*
birð bans, prestum og munkum. Og það var einmitt í þeuu
átökum, sem örlagaríkasti og frægasti atburðurinn gerðist 1
kirkjunni. En það var þegar Tbomas Becket, sjálfur erk'"
biskupinn var myrtur í kórdyrum 29. desember 1170, en þa
minnir óneitanlega á sögu Jóns Arasonar liérlendis.
Það hefur víðar verið barizt um völil en í Skálholti.
nú er þessi atburður í höfuðkirkju Englands orðinn, ef sV°
mætti segja, umrætt efni kirkjulegra sýninga, kvikntynda °r
listrænnar framleiðslu. Og eitt lielzta skáld Englands á þessaU
öld liefur ritað um atburðinn lieimsfrægt leikrit sem bei*1'
Morðið í Dómkirkjunni. Sagan unt morð Beckets er í raU
inni of þekkt til að eyða í liana löngum tíma hér, enda b'k1’
út af fyrir sig nægjanlegt verkefni í sjálfstætt fræðsluerindt-
Becket bafði verið liirðmaður og persónnlegtir vinur ko"
ungs, gjörður að erkibiskupi Englands af konungi sjálf""
árið 1162, einmitt í þeim tilgangi að treysta sem bezt einiUr^
Iiins kirkjulega og veraldlega valds, svo „konungslög“ svonef*"
skyldu „umfaðma bæði leika og lærða,“ eins og það v
orðað. Minnir þetta nokkuð á viðskipti þeirra Kolbeins Tu"1
sonar og Guðmundar biskups góða á Hóhun.