Kirkjuritið - 01.03.1970, Blaðsíða 18

Kirkjuritið - 01.03.1970, Blaðsíða 18
KIltKJUKITIÐ 112 líkist brjálæði mest. Ég segi fyrir mig, mér fannst ég veri' með vasakliit að þurrka upp bleytu af gólfi í sal þar seii* krani á vatnsleið'slu liafði verið brotinn af, og vatnið ranU óliindrað inn á gólfið’. Þar við bættist, að mennirnir eru stoltii og liræðast mest, að veikleiki þeirra komi í ijós. Mér kemtil í liug lítill drengur, sem móðir stóð eitt sinn að því að steh1 sætindum. Eftir að liafa rætt þetta við hann sagði hún: ,,Ei{í' um við að biðja Guð að hjálpa þér til þess að gera ekki svon11 ljótt aftur?“ „Nei,“ svaraði drengurinn byrstur. „Ætli það s® ekki bezt ég reyni einu sinni enn sjálfur að bæta mig.“ Hversu margur liugsar ekki á þennan veg? Treystir enguiH betur en sjálfum sér. Staðnar á þroskabrautinni. Vex aldrei upp úr þrjózku táningsins. En þeir komu upp að lilið okkar prestanna liér þessir full' trúar AA. Síðan liefur mér fundizt starfið léttara miklu, og ég vil færa þeim þakkir fyrir það, bve ofl og óeigingjarnt þeir liafa yfirgefið lieimili sín í lijálparstarfi við nauðþurfta meiu> og konur að minni beiðni. Stundum hefur mig undrað, bve stutl var til jásins. Hví, skella þeir ekki símanum á og hrópa: Farðu sjálfur prestsauli? Ég lield að það sé af því, að þeir liafa eignazl nýja lífssýn í eigin baráttu í fangbrögðum vi(1 Bakkus. Þeir finna bróður í hverjum manni er þeir ma:!11’ bróður, sem er á göngu upp til þroska og lífsfyllingar. Þessi bróðir þeirra þarf kannski lijálp til þess að komast af stað 11 gönguna, yfirvinna tregðuna, og þá hjálp eru þeir fúsir 11 ^ leggja frain í þjónustu við þann Guð, er þeim sendi lijálp fyrrum. Þeir vita, að þeir eru orðnir verkfæri Guðs. Orð liaiis> sem þarf að flytjast lieimi öllum, verður dauðanum merkt, ef það er þulið aðeins við tólgarkerti og reykelsi í kirkjunUlO tómum, það’ þarf að yljasl af hjarta, er slær af löngun til þess að bjálpa öðrum. Guð situr ekki bér uppi á altarinu, lieldui er hann í bróðurnum eða systurinni, sem situr við blið þer- Þar er liann að breyta dýri í mann, hinn lifandi, starfaiid1 Guð. Þér ber að elska liann bróður þinn, af því að’ þið en11' báðir í fað’mi þess Guðs, er ykkur elskar, ykkur er að ben1 upp móti ljósinu. Þér mun aldrei líð’a vel, ef pallurinn, seH1 þú stendur á er lilaðinn úr bræð’rum þínum og systrum. Þa^ skiptir ekki máli, hversu bátt þú klifraðir þannig, þú v£erir

x

Kirkjuritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Kirkjuritið
https://timarit.is/publication/443

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.