Kirkjuritið - 01.03.1970, Side 18

KIltKJUKITIÐ
112
líkist brjálæði mest. Ég segi fyrir mig, mér fannst ég veri'
með vasakliit að þurrka upp bleytu af gólfi í sal þar seii*
krani á vatnsleið'slu liafði verið brotinn af, og vatnið ranU
óliindrað inn á gólfið’. Þar við bættist, að mennirnir eru stoltii
og liræðast mest, að veikleiki þeirra komi í ijós. Mér kemtil
í liug lítill drengur, sem móðir stóð eitt sinn að því að steh1
sætindum. Eftir að liafa rætt þetta við hann sagði hún: ,,Ei{í'
um við að biðja Guð að hjálpa þér til þess að gera ekki svon11
ljótt aftur?“ „Nei,“ svaraði drengurinn byrstur. „Ætli það s®
ekki bezt ég reyni einu sinni enn sjálfur að bæta mig.“
Hversu margur liugsar ekki á þennan veg? Treystir enguiH
betur en sjálfum sér. Staðnar á þroskabrautinni. Vex aldrei
upp úr þrjózku táningsins.
En þeir komu upp að lilið okkar prestanna liér þessir full'
trúar AA. Síðan liefur mér fundizt starfið léttara miklu, og
ég vil færa þeim þakkir fyrir það, bve ofl og óeigingjarnt þeir
liafa yfirgefið lieimili sín í lijálparstarfi við nauðþurfta meiu>
og konur að minni beiðni. Stundum hefur mig undrað, bve
stutl var til jásins. Hví, skella þeir ekki símanum á og hrópa:
Farðu sjálfur prestsauli? Ég lield að það sé af því, að þeir
liafa eignazl nýja lífssýn í eigin baráttu í fangbrögðum vi(1
Bakkus. Þeir finna bróður í hverjum manni er þeir ma:!11’
bróður, sem er á göngu upp til þroska og lífsfyllingar. Þessi
bróðir þeirra þarf kannski lijálp til þess að komast af stað 11
gönguna, yfirvinna tregðuna, og þá hjálp eru þeir fúsir 11 ^
leggja frain í þjónustu við þann Guð, er þeim sendi lijálp
fyrrum. Þeir vita, að þeir eru orðnir verkfæri Guðs. Orð liaiis>
sem þarf að flytjast lieimi öllum, verður dauðanum merkt, ef
það er þulið aðeins við tólgarkerti og reykelsi í kirkjunUlO
tómum, það’ þarf að yljasl af hjarta, er slær af löngun til þess
að bjálpa öðrum. Guð situr ekki bér uppi á altarinu, lieldui
er hann í bróðurnum eða systurinni, sem situr við blið þer-
Þar er liann að breyta dýri í mann, hinn lifandi, starfaiid1
Guð. Þér ber að elska liann bróður þinn, af því að’ þið en11'
báðir í fað’mi þess Guðs, er ykkur elskar, ykkur er að ben1
upp móti ljósinu. Þér mun aldrei líð’a vel, ef pallurinn, seH1
þú stendur á er lilaðinn úr bræð’rum þínum og systrum. Þa^
skiptir ekki máli, hversu bátt þú klifraðir þannig, þú v£erir