Kirkjuritið - 01.03.1970, Qupperneq 6

KIRKJURITIÐ
100
upp frá því. Hún verður það afl, sem lætur til sín taka og við
könnumst við af spjöldum sögunnar. En framlijá þeim krafti
Guðs, sem opinberast í lífi og lífsviðhorfi þeirra, sem trú liafa
tekið fyrir boðun þessa einstæða fagnaðarerindis, verður ekki
gengið. En meginstoöirnar undir allri kristinni trú og siðgæði
eru atburðir langa-frjádags og páskadags, þá er Jesús er deydd-
ur á krossi og rís upp frá dauðum. Og bér vil ég leggja áberzlu
á verk Guðs. Fyrir mér er það engum vafa undirorpið, að liér
stöndum við frammi fyrir lijartablaði lijálpræðisverks Guðs
óverðugum syndurum til handa. Þú hefur ef til vill ekki leitt
bugann að því, Sigurður, að orðið synd er samstofna orðini'
að sundra. Synd er því allt það, sem skilur okkur frá Guði-
Upprunalega mynd orðsins á frummáli Nýjatestamentisins »
grísku er að skjóta frambjá markinu þ. e. að missa marks-
Sjáðu, til þess að bæta fyrir það er Jesús kominn, bann et
því staðgengill okkar, sem höfum misst marks með lífi okkar-
Okkar dóm hefur hann tekið á sig. Hann er „Guðs lambið?
sem ber synd lieimsins“, þessi mynd er táknræn fyrir atburð
langa-frjádags, og er vissulega löng saga til skýringar þeim
þætli hjálpræðisins.
En til þess að gera langa sögu stutta, þá er það trú mÍB»
að ég megi tilreikna mér réttlætingu og endurlausn sakir full'
komnaðs verks Jesú Krists á krossi. En það er ekki endirim1’
lieldur uppbafið á veginum sem liggur til bins fyrirbeitn11
lands, það er upphaf þeirrar ferðar, sem ég og allir aðrif
eigum fyrir liöndum, en það sem hefur skeð fullnægir ekkn
fullnægir engum fyrr, en sá binn sami og stóð við krossinn
sér ljós upprisunnar sem tekur af allan vafa um það, hvei't
ferðinni er beilið. Þú manst, Sigurður, að eftir föstudagin11
langa voru lærisveinar Jesú yfirkomnir af barmi og ráðvilltn'’
Það var öllu lokið, allt liafði lirunið í rúst, sem þeir böfðn
baldið sig eignast í návist Jesú. Stönduxn við ekki í vissun1
skilningi í þeirra sporum við tilkomu dauðans, þegar ástvinn1
er burt kvaddur, eða þegar við bugsum um okkar eigin biu1'
för. „0, maður Iivar er hlífðarskjól, á lieimsins köldu strörub
þekkjum við ekki þessa sárbitru stunu, kvíða og óvissu?
efa það ekki, en gagnvart þessari áleitnu spurn, þá get ég 1
dag svarað biklaust, að í boðskap páskanna liafi ég eign»st
lífslíðarskjól. 1 þeim boðskap sé ég mitt máttvana og fátæka
1