Kirkjuritið - 01.03.1970, Blaðsíða 17

KIltKJ UIMTIU
111
,''ert hornið í þessari byggingu yrði lielgað starfi þeirra í AA,
y-gka^ e® fyllilega viðurkenna, að vantrú okkar hinnavar mikil.
1 þekktum samtökin ekki það, að við vissum, að þeim er rétt-
u,di hönd, okkar hönd. Nokkru síðar komu fulltrúar þeirra
u,id okkar, og þá sannfærðumst við uin, að að baki orða
e,rra slá þau lijörtu sem lífinu eru tengd. Það skal vera
1° narnefnd þessa safnaðar æ til liróss, að liún þorði, að
u’i skildi, að hér kreppti skór að, liér var þörf á að hjarga
sk ®ngin sóknarnefnd hefur enn þorað að stíga þetta
en þær koma, héðan skal birtan berast út um borgina
ar °g kalla yfir liana nýjan dag í þessum málum. Hinn
„faudi gUg þarf að fá kirkjurnar lánaðar. Já, ekki má ég
Ula að segja ykkur, að þessir fáu menn, sem komu hér
St’ i,afa boðið hingað til sín mörgum. Vikulega hittast þeir
a^taf stækkar hópurinn. Húsverðinum okkar er æ meiri
uð l-1 ^lnna því starfi, er liér er unnið, stað, og ég dáist
e ^Piirð hans og fórnfúsri lund. „En af liverju?“ spyrðu
j '■ ”Er þörf fyrir þessa starfsemi?“
D ö vildi ég gæti gert þér það ljóst, að mestur tími okkar
o.r, au,la fer í hjálparstarf fyrir fórnarlömb nútíma þæginda
oír 1jllllUa®ar- Einn draugurinn er þó erfiðastur allra, það er eins
oc^ x °Uuln vaxi ásmegin við hvert liögg sem honum er greitt,
ej_j\aXl a iionum nýtt og nýtt liöfuð. Ég segi fyrir mig, og er þó
j.j g'Hnall í starfi, ég var að ærast í lirópum frá fólki, sem
He;Í,air.garlaust undir Bakkusi, og ekkert virlisl til hjargar.
]>Ur ■ m voru iögð á altari Bakkusar og lireinlega rnurkuð
]iti] U|^Uri svo að honum yrði auðveldari til átu. Ég hef séð
J,itt , °,ru norin þangað til fórnarfæringar. 7 ára telpu hef ég
Ta Ulda á öðru auga eftir eitt boðið hjá foreldrum liennar.
Pahh' Cltcu1^ iiafa börn komið og spurt prestinn, livað væri
úr t ^ mömmu til hjálpar, livernig væri hægt að ná þeim
ég jleirri vilpu sem þau böðuðu sig í. Ekkert svar. Fylgt hef
ocr s. mi imim þar sem vínærðir foreldrar sátu og gláptu eins
fiakl-U^ir ^ ^rotinn handlegg húsmóðurinnar eftir bardaga, er
Öló3 Us stjórnaði. Blóðrás hef ég horft á stöðvaða þar sem
kiöd' * 1Ua^ur gerði ekki lengur greinarmun á sjálfum sér og
að n Urskrokivi- Þessi reynsla og mörg, mörg önnur varð til þess
^rati'p kill”aÖi að gefast lireinlega upp. Ríkið dælir vökvanum
1 nt til þjóðarinnar, og að reyna að liamla þar á móti