Kirkjuritið - 01.03.1970, Qupperneq 23

KIRKJURITIÐ
117
^ctta sannaði norska þjóðin 1905 — og síðan. Við Islendingar
‘'ttuin sömu söguna frá byrjun 19. aldar og til lýðveldisstofn-
unarinnar.
Skáldin lýsa liugsjónum þjóðarinnar, takmarki liennar og
-áttu á þeim tíma.
'ð • SÍ^ var l>ei™ efst > buga og sá skilningur að það fengist
ents með þjóðlegri einingu og þrotlausri baráttu. Ég læt
SJa tvær alkunnar tilvitnanir:
„Sendu út á sextugt djúj)
sundurlyndis fjandann.“
1()l>aði Mattbías.
Híinnes kvrað:
„Starfið er margt, en eitt er bræðra bandið,
boðorðið, bvar sem j)ér í fylking standið,
bvernig sem stríðið þá og J)á er blandið,
það er að elska, byggja og treysta á landið.“
É(r
n »>innist þess vegna þess að í ár eru kosningar til bæjar-
» sveitarstjórna. Þær fýsa ófriðareldana og æsa til deilna.
i . eming er bornsteinn velferðar og innbyrðis friður lífs-
'’ði þjóðarinnar. Enn giblir, að við erum svo fáir og smáir
Pað gildi,-
mest að við stöndum saman.
e8urinn
k er að beyra á furðu mörgum, að við bvítir menn séum
(] llr yfir kristindómsstigið. Vitum betur en svo að við þörfn-
vegsagnar lians.
11 nútíðarskálda m. a. tala digurbarkalega á þann veg.
liaf;,11"-1 viii svo einkennilega til, að sjaldan eða aldrei mun
ska ' meira stefnuleysi og þokuvafnari ringulreið á skáld-
f](^t' rvettvanginum en síðustu áratugina. Það er almæli að
Ka‘danna kveði svo myrkt að engir botni í megin bluta
dr,r,a og skáldsögur j>eirra séu yfirleitt torráðnar véfréttir.