Kirkjuritið - 01.03.1970, Qupperneq 29

KIUKJUniTIÐ 123
puð's, Skapara þíns og Föður, — hann saknar raddar þinnar
°isöng sunnudagsins, lieyri hann ekki til þín.
^lenn eiga að sækja kirkju vegna safnaðarins, — söfnuður
l’íðir þetta að koma saman.
Maður sækir kirkju sjálfs sín vegna, — og það er liollt að
hafa reglu á hlutunum“.
Þetta
ekki
segir Kaj Munk. — Klukkurnar kalla til kirkjunnar,
að lieyra, livað Guð
í gegnum allt það sem fram fer í
enigöngu til þess, að við megum lieyra, livað einliver
Prestur hefur að segja, heldur ti! hins
^efiir við okkur að segja
^JUnni, — og til þess að þiggja gjafir hans.
. þessa eigum við að fara upp í helgidóminn. — Sé það
Þetta, er fyrir vakir: — að heyra Guðs orð, lofsyngja og
Ja, láta mótast af áhrifum Guðs og Anda, fyrir orð hans
p’ 'eilög sakramenti, — þá er liætt við, að kirkjugangan nái
Uióta mál okkar og mið.
til í!" V*^ farum upp í helgidóminn til þess að biðjast fyrir, —
Pess að eiga helga tilbeiðslustund, — en um slíkt verður í
en 1111111 11V1 a^eins að ræða, að við séum virkir þátttakendur,
in 6^hl a^eins áhorfendur og áheyrendur, — meira eða minna
auveltu við það, sem fram fer.
p
Y rtr> SuSsþjónustunnar
óf m’ tafa nn uiikið um það, að guðsþjónustuform okkar sé
j i' ornið. Auðvitað er það svo, — ekkert form er fullkomið
g(-; e)SSu samhandi. En ég ætla, að höfuðágallinn hjá okkur nú
|(|. a^ kirkjugestinum verði það ekki nógu sjálfsagður lilut-
‘‘ taka virkan þátt í því, sem fram fer í kirkjunni.
rjtg ö l^a^ er hér höfuðgalli, sem ég lief áður að vikið í Kirkju-
alt . ln’ núgildandi helgisiðabók gerir ekki ráð fyrir
í u ,1S"un8u, nema sem undantekningu, — en liún var þegar
að la 1 þtmgamiðja Iiverrar messugjörðar, sbr. þá staðreynd,
,iverrðjð Predikun þýðir bókstaflega formáli,— formáli að
Jú,
Þar
að altai
et samfélaír okkar við Jesúm Krist enda áþreifanleg-
'arisgöngunni auðvitað.
“• er c.
ast, __ .
á 1> 111Ullegast og persónulegast. Hér játum við trú okkar
0j> -1111 °S tilbiðjum liann — ekki aðeins með orðum, heldur
Vlrkri athöfn.