Kirkjuritið - 01.03.1970, Qupperneq 30

KIRKJUItlTIÐ
124
En mundi þetta ekki lenííja guðsþjónustnna óliæfilega, kynu1
nú einliver að spyrja. Nú eru allir alltaf að flýta sér?
Sjálfsagt mundi þetta í sumum tilfellum lengja guðsþjónust-
una eitthvað, en á móti því mætti þó vísast vinna, með því ao
stytta aðra liði, t. d. predikun og kórsöng. Ymsir telja, að 1
messunni ætti aldrei að syngja meira en þrjú vers í lotu.
Auk altarisgöngunnar vantar annan sígildan og sjálfsagðaö
lið í messuform okkar, en það er sameiginleg trúarjátnin?
safnaðarins. Efalaust þurfum við og að fá meira af léttum o?
glöðum söng inn í guðsþjónustuna, þótt sjálfsagt sé að liagnýt*1
jafnframt ríkulegan tónlistararf kirkjunnar.
Fleira mætti liér auðvitað til tína, en þótt ýmsu sé hér áfáth
|>á gefur messuformið okkur ríkuleg tækifæri til innlifunar o?
virkrar þátttöku í guðsþjónustunni. Það sem er að er fyrsl o?
fremst liitt, að nienn nota ekki þessi tækifæri nægilega vd
yfirleitt.
Kirkjukórinn
Kirkjukórnum er ekki ætlað að syngja fyrir söfnuðinn. Að þvJ
er ahnenna guðsþjónustu varðar, er hann einfaldlega hluti o*
söfnuðinum, sem hefur lagt það á sig að kynna sér lögin fyn1'
fram og æfa, — ekki til þess að syngja þau fvrir söfnuðinu,
heldur til þess að auðvelda almenna þátttöku. Þeir, sem sækj11
kirkju, læra líka fljótlega þau lög, sem oftast eru sungin, —- °'r
eiga að syngja þau fullum rómi, en ekki hara raula þau, —-
þó að einlivers staðar heyrist hjáróma rödd, þá eru það englJJ
messuspjöll.
Hið sama er um messusvörin að segja. Þau eru ekkert einka'
Iilutverk kórsins, heldur ætluð söfnuðinum öllum, enda preid'
uð fremst í sálmabókinni, sem auðvitað á að vera í höndu1Jl
allra. Þar er einnig að finna ýmsar þær bænir, sem notaða1
eru í messunni og auðveldar það söfnuðinum að taka raU11
verulegan jiátt í sameiginlegri bænagjörð og leggja inn í ha11*
hug og sál.
Tilgangur guðsþjónustunnar
En í jiessu sambandi er svo e. t. v. ekki úr vegi að undirstrik4'1’
að kirkjan og guðsþjónustan er ekki og má ahlrei verða niark