Kirkjuritið - 01.03.1970, Page 35

KIRkJUtUTIÐ
129
j. ,larles A. Coulson, stærðfræðiprófessor í Oxford, það álit í
J0S1’ l):u' sem þessi mál bar á góma, að því lengra sem vísinda-
^ennirnir kæmust, — þeim mun stórstígari, sem framfarirnar
'p ^1’ ' þeim mun nauðsynlegri yrðu mönnum tengslin við
a*. ‘ " Þeim mun meira vabl og mátt, sem maðurinn öðl-
8 ’ þeim mun meiri liætta væri á að það yrði misnotað.
ag” einliver kæmi til mín og segði mér, að sér liefði tekizt
1 lrumkalla líf, þá mundi ég gera tvennt,“ sagði prófessor
'ið •°n: fyrsta lagi niundi ég draga fánann að húni, því
V issulega væri þetta stórkostlegt vísindaafrek, — en síðan
í Ulldi ég falla á kné og biðja Guð um vísdóm, — til að nota
l( ,'^a uPpgötvun, því að aldrei hefðum við meiri þörf fyrir
, S°gn bans en þá, er slíkir möguleikar væru fyrir bendi.“
| r U færri munu þó þeir vísindamenn vera, er þetta við-
'fi* )lafa. Það er höfuðmein okkar samtíðar, að alltof fáir
j, eitt’ gera sér grein fyrir því, að maðurinn er skapaður til
j^.'^^ags við Guð, — að við þurfum á að balda leiðsögn lians,
ag 111,11 bans og mætti, — að þeir eru svo margir, er telja
rar leiðir færar, — já ágætari miklu en veginn eina, sem
jjer að ræða.
ess vegna blasa nú svo víða ógöngur við og voði, — já
Stu,n bvert sem litið er.
Ei
ut
er
j ttauxisynlegt
^PPWi þessa greinarkorns var minnt á frásögn Jesú af
®um er fóru upp í belgidóminn til þess að biðjast fyrir.
|(v U,ar þeirra óskaði sjálfum sér til liamingju með það,
að jSl1 Ulllil11 bann var af sjálfum sér, — hinn gerði sér ljóst,
(ló -<lnn allt undir Guðs miskunn og mætti, — í belgi-
tj, 1,111 opnaðist liugur bans fyrir lionum.
J((,(tlussa er kirkjan, — lil þessa sœkjum viS kirkju, — að
°kk 111 ^”1 vcrflu um okkur. GuSsþjónustan á afi auSvelda
þ U opna hugina fyrir himinsins andblæ og náfi.
er er margt, sem miklu varðar, — margt, sem þarflegt
Um n ”aiTlan að fást við. En kirkjunni, — og um leið beimin-
^ v;ft er eitt og aðeins eitt nauðsynlegt, — að orðið sé boðað,
}l(e(V' 1)V1 tekið og það varðveitt í þeim liug, að hinn hæsti
vegsamast fy rir það, sem við eruin, — eigum og gerum.