Kirkjuritið - 01.03.1970, Side 46

KIRKJURITIÐ
140
vart, meira að segja ábóta og munkum var sagt í burt 'll
klaustrinu í Kantaraborg, en aðrir kirkjunnar þjónar settn
þar inn í staðinn. Þannig var dýrlingadýrkun að síðustu 11 b
numin í Englandi, þótt enn sjáist full merki þeirrar lotningat’
sem skotið liafði svo djúpum rótum í sálarlíf fólksins, líkt og
fótaför kynslóðanna, sem mörkuð eru í gólf hinnar lielg'1
byggingar dómkirkjunnar í Kantaraborg, og mást varla af 1
bráð.
Síðar risu þó sterk og ákveðin mótmæli gegn frekari aðgei'®'
um til eyðingar lielgum dómum og minjum í dómkirkjun111
og umhverfi lxennar, og einmitt nú á síðustu árnm er
gjört sem hugsanlegt er til verndar fornum minjum og iniIllJ’
ingum liorfinna frægðaralda. Gamlir lilutar binna miklu belg1’
dóma liafa verið endurbættir og aörir endurbyggðir, turr>aI
reistir og skreyttir í fornum stíl, byzantískar frescomyníh1
gerðar upp að nýju.
Vart eru liugsanlegir öllu ólíkari lielgidómar fljótt á btJ(
en bin nýja kirkja víð lilið liinnar fornu kirkju í Coveiit1'
og Canterbury dómkirkja. Þá finnst bezt, að sú síðarnefn1^1
er líkt og grunnur og hornsteinn liins komanda, traust, stet^
og stælt, minnir enn meira á grundvallaratriði og máttarsúb11
kenninga liins sæla Anselmusar en frjálst fbig og víðsýni Joh11
Wycliffs, en þar gæti Coventrykirkja einmitt verið hið ág^*
asta tákn.
Þessi stutta lýsing byggð á stundarsýn og svolítilli frseðsb1
um sögu og gerð liins mikla Skálliolts Englendinga, niii111'1
okkur einnig sterklega á, livað gera skal til verndar og wpP
byggingar okkar helgu staða. Fornbelgar minningar ver* ‘
alltaf bezti grunnur þess er bezt og traustast skal byggt- f
þeirra glatar liver þjóð uppruna sínum, svip og réttn stolti
byggir menningu sína á sandi. Það verðum við IsIendiHr'
vel að athuga á þeirri stormasömu nýjungaöld, sem nú geJ'r
yfir eins og flóðbylgja.
Þar má margt læra af binni traustu, íhaldssömu og nsegj ^
sörnu ensku þjjóð. Fáir skilja fremur, að bið „fagra, sein '*
skal ei lastað og lýtt, en lyft í framför, liafið og prýtt“
Þetta er að gerast í Kantaraborg vorra tíma. DómkirkJ1^
mikla befur staðizt í aldanna rás alla sviptibylji hins 'b111
lega heims, stundum særð og rænd, brennd eða eydd að nieP*’